Коннік без галавы (1941)/XCVI
| ← Раздзел XCV | Коннік без галавы. Раздзел XCVI Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XCVII → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XCVI
ПУСЦІЎСЯ НАЎЦЁКІ
Гэта імя стварае сенсацыю сярод членаў суда.
Адначасова чуюцца крыкі з натоўпа. Гэта не выкрыкі здзіўлення. Не! Яны чуюцца ў апраўданне абвінавачваемага і абвінавачваюць таго, хто быў самым ярым з усіх абвініцеляў.
Паказанні Зеба Стумпа ясна даказалі поўную недатычнасць Морыса Джэральда да забойства Генры Пойндэкстэра.
Цяпер у гэтым ужо ніхто не сумняваўся.
І ў той-жа час устанавілася не меншая ўпэўненасць, што Кольхаун з‘яўляецца забойцай. Кавалачак абпаленай паперкі паслужыў апошнім звяном у ланцугу гэтых доказаў.
Зебу зноў даюць слова. Ён гаворыць аб тым, як у яго ўзніклі падазрэнні супроць Кольхауна, як ён шукаў сляды злачынства ў прэрыі, як ён двойчы быў сведкай пагоні капітана за коннікам без галавы. Расказваючы ўсе падрабязнасці, ён упамінае таксама аб мене коней.
Але натоўпу ўжо больш не цікавы яго паказанні. Чуюцца крыкі:
— Вызваліць ірландца, ён не вінаваты. Нам больш не трэба доказаў! Усё ясна! Пусціце яго!
Чуюцца і іншыя, не менш настойлівыя патрабаванні:
— Затрымайце Касія Кольхауна! Аддайце яго пад суд! Гэта ён зрабіў злачынства! Дзеля гэтага ён і стараўся вось зганьбіць мустангера. Калі ён не вінаваты, ён зможа гэта даказаць. Пад суд яго! Пад суд!.. Суддзя, мы чакаем вашай санкцыі: распарадзіцеся, каб Кольхауна пасадзілі на лаву падсудных. Нявінны чалавек займаў гэта месца дастаткова доўга!
Суддзя не асмельваецца супярэчыць волі пераважаючай большасці, і Касія Кольхауна выклікаюць у суд.
Глашатай тройчы называе яго імя. Адказу няма. Усе шукаюць вачыма капітана.
Раптам Зеб Стумп пакідае месца, дзе ён толькі што даваў паказанні, падыходзіць да сваёй старой кабылы; са спрытнасцю, якая здзівіла ўсіх прысутных, ён ускаквае на спіну каню і адязджае ад дуба.
Адначасова бачаць, як нехта другі прасоўваецца між коней, прывязаных убаку. Рухі гэтага чалавека таропкія, хоць надзвычай насцярожаныя.
— Гэта ён! Гэта Кольхаун! Збіраецца ўцячы!.. — закрычалі з усіх бакоў.
— Схапіце яго! — пачуўся голас суддзі. — Схапіце і прывядзіце сюды!
Распараджэнне не давялося паўтараць, дзесяткі людзей адначасова кінуліся да сваіх коней.
Кольхаун апынуўся першым каля свайго мустанга і хутка ўскочыў у сядло. Азірнуўшыся назад, ён паімчаўся ў прэрыю шалёным галопам.
Пяцьдзесят коннікаў паімчаліся за ім, натхнёныя павучальнымі словамі маёра: «Прывязіце яго жывым ці мёртвым!» Ніколі яшчэ жыццё капітана не было ў такой небяспецы.
Ён імчыцца да Рыо-Грандэ, але не для таго, каб перабрацца праз мексіканскую граніцу; не там ён разлічвае знайсці сабе сховішча — ён хоча схавацца ў вігваме каманчаў. Там ён знойдзе не толькі гасцінны прыём, але, магчыма, зробіць крывавую кар‘еру.
Ніякія беды наперадзе не могуць параўнацца з тым, што пагражае яму ззаду. Магчыма, ён пасля пашкадуе аб гэтым вар‘яцкім учынку, на які штурхае яго неабходнасць. Ён страціць багацце, сяброў, становішча ў цывілізаваным грамадстве; больш за тое — яму пагражае разлука з любімай жанчынай. Але цяпер няма часу нават падумаць пра яе. Для Касія Кольхауна жыццё даражэй за каханне.
* * *
З хуткасцю арабскага каня імчыць забойцу шэры мустант. Ці вытрымае ён гэтую шалёную язду?
«Якое шчасце, што я абмяняўся канём з мексіканкай, — думае Касій Кольхаун. — Калі-б не яе мустанг, я ўжо стаяў-бы цяпер перад тварам строгага суда і раззлаванага натоўпа».
Касій Кольхаун не баіцца больш гэтага жахлівага лёсу і суцяшае сябе думкай, што небяспека мінавала. Ён азіраецца назад і бачыць, што коннікі асталіся далёка ззаду.
Капітан глядзіць наперад, — цёмнымі контурамі вырысоўваецца паласа лесу на ізумруднай зелені саванны. Злачынца не сумняваецца, што, дасягнуўшы лесу, ён выратуе сваё жыццё.