Матчын дар (1918)/На чужыне/Завіруха

Завіруха
Верш
Аўтар: Алесь Гарун
1918 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Завіруха (Гарун).

Прапануем да спампаваньня!

Завіруха.

Завіруха скачэ ноччу
Патарочай, плачэ, вые;
Пухавыя сыпе у вочы
Сьнегавінкі мне; рагочэ.
Йду на вобмацк; ледзь жывы я,
Ніжывыя суну ногі
Без дарогі. Цело ные,
Калянее; верставы я
Прамінаю слуп убогі,
Троярогі крыж збутвелы,
Пасівелы, цемны, строгі.
Ні чакаю дапамогі…
Прыступае нехта белы,
Асьмялелы. Вот усьцігае,
Акаляе, скамянелы,
Пасінелы, — абнімае.
Завіруха —
Рагатуха сыпе сьнегу
І у прабегу шэпчэ у вухо:
„Заначуеш — ні пачуеш:
„Я завею, я угрэю,
„Зараз ляжаш, дзякуй скажаш.
„Мне ты скажаш“. Завіруха —
Рагатуха шэпчэ у вухо.

Ажно чую: раптам злая
Улягае, уціхае
Завіруха. Замірае.
Праясьняе у полі. Нікне,
А ні зыкне вецяр-сватка.
Бачу — хатка.
Як тры зоркі, тры ваконцы
Пры гасьцінцу. Вераценцы
Дыму у небо уюцца, пнуцца.
Хатка, вокны, дым, сьмяюцца,
Клічуць, вабяць, сустрэчаюць,
Прывечаюць, запрашаюць.
Голас чую родных, мілых.
Узмацаваушыся на сілах,
Крыкнуць рады: „згінь ты, горо!“
А яно у атказ гаворэ:
— „Над табою
Сьнег гурбою.“