Пе́ршае Пасланьне да Карыньцянаў сьв. ап. Паўлы

← Пасланьне да Рымлянаў сьв. ап. Паўлы

Пе́ршае Пасланьне да Карыньцянаў сьв. ап. Паўлы Аўтар: Апостал Паўла Пераклад: Лука Дзекуць-Малей, Антон Луцкевіч

Другое Пасланьне да Карыньцянаў сьв. ап. Паўлы →

Прапануем да спампаваньня!

Разьдзе́л 1

¹ Паўла, воляй Божай пакліканы Апостал Ісуса Хрыста, і Состэн, брат,

² царкве́ Божай, што ў Карыньце, асьвячоным у Хрысьце́ Ісусе, пакліканым сьвятым з усімі, што́ прызываюць імя Госпада нашага Ісуса Хрыста ў-ва ўсякім ме́сцы, у іх і ў нас:

³ ласка вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.

⁴ Заўсёды дзякую Богу майму за вас з прычыны ласкі Божае, да́нае вам у Хрысьце́ Ісусе,

⁵ бо ўсім абагаціліся вы ў Ім, усякім словам і ўсякаю ве́даю, —

⁶ бо сьве́дчаньне Хрыстовае ўмацавалася ў вас, —

⁷ дзеля чаго вы ня маеце нястачы ні ў якім дары, ждучы адкрыцьця Госпада нашага Ісуса Хрыста,

⁸ Які і ўгрунтуе вас да канца, каб быць вам бязьвіннымі ў дзе́нь Госпада нашага Ісуса Хрыста.

⁹ Ве́рны Бог, якім вы пакліканы ў лучнасьць Сына Яго, Ісуса Хрыста, Госпада нашага.

¹⁰ Малю вас, браты, іменем Госпада нашага Ісуса Хрыста, каб усе́ вы гаварылі адно, і ня было-б між вамі падзе́лаў, але каб вы злучаны былі ў адным розуме і ў аднэй думцы.

¹¹ Бо ад Хлоіных сталася мне́ ве́дама аб вас, браты мае́, што між вамі е́сьць спрэчкі.

¹² Кажу-ж аб тым, што кожны ў вас кажа: я Паўлавы, я Апалёсавы, я Кіфавы, а я Хрыстовы.

¹³ Ці-ж разьдзяліўся Хрыстос? Ці-ж Паўла раскрыжаваўся за вас? ці ў імяПаўлава вы ахрысьціліся?

¹⁴ Дзякую Богу, што я нікога з вас не ахрысьціў, апрача Крыспа і Гайя,

¹⁵ каб не сказаў хто, што я хрысьціў у маё імя.

¹⁶ Ахрысьціў я таксама Сьцяпанавы дом, а ці ахрысьціў яшчэ каго, ня ве́даю.

¹⁷ Бо і Хрыстос паслаў мяне́ не хрысьціць, а абвяшчаць Эвангельле; не ў прамудрасьці-ж слова, каб не панізіць крыжа Хрыстовага;

¹⁸ бо слова, што аб крыжу, для пагібаючых еёсьць вар'яцтва, а для нас, якія спасаюцца, — сіла Божая.

¹⁹ Бо напісана: загублю мудрасьць мудрацоў, і розум разумных адкіну (Ісая 29, 14).

²⁰ Гдзе́ мудрэц? гдзе́ кніжнік? гдзе́ дасьле́дчык гэтага ве́ку? Ці не ператварыў Бог мудрасьць сьве́ту гэтага ў вар'яцтва? (Ісая 33, 18)

²¹ Бо, калі сьве́т свае́ю мудрасьцяй не пазнаў Бога ў прамудрасьці Божай, дык угодна было Богу праз дурасьць пропаведзі збавіць ве́руючых.

²² Бо і Юдэі трэбуюць цудаў, і Грэкі шукаюць мудрасьці;

²³ а мы абвяшчаем Хрыста ўкрыжаванага, для Юдэяў спакусу, а для Грэкаў дурасьць,

²⁴ для самых жа пакліканых, і Юдэяў, і Грэкаў, — Хрыста, Божую сілу і Божую прамудрасьць;

²⁵ бо дурное Божае мудрэйшае за людзе́й, і слабое Божае дужэйшае за людзе́й.

²⁶ Бо паглядзе́це, браты, на пакліканьне вашае: ня многа мудрых паводле це́ла, ня многа дужых, ня многа дабрародных;

²⁷ але Бог выбраў дурноту сьве́ту, каб асароміць мудрых, і бяссільнае сьве́ту выбраў Бог, каб асароміць дужо́е;

²⁸ і бязроднае сьве́ту і пагарджанае і няістотнае выбраў Бог, каб зьнішчыць істотнае,

²⁹ дзеля таго, каб ніводнае це́ла не хвалілася перад Ім.

³⁰ З Яго і вы ў Хрысьце́ Ісусе, які стаўся для нас прамудрасьцяй ад Бога, і праведнасьцяй, і асьвячэньнем, і адкупле́ньнем,

³¹ каб было, як напісана: хто хваліцца, хваліся ў Госпадзе (Іер. 9, 24).

Разьдзе́л 2

¹ І я, прыйшоўшы да вас, браты, прыйшоў апавяшчаць вам сьве́дчаньне Божае ня ўзвышаным словам ці мудрасьцяй,

² бо я ня думаў бачыць у вас нічога, апрача Ісуса Хрыста дый укрыжаванага.

³ І быў я ў вас у бяссільлі, і ў страху, і ў вялікім дрыжаньні.

⁴ І слова мае́ і навука мая не ў пераконваючых словах чалаве́чае мудрасьці, але ў выяўле́ньні духа і сілы,

⁵ каб ве́ра ваша была ня ў мудрасьці чалаве́чай, але ў сіле Божай;

⁶ мудрасьць жа мы гаворым сярод дасканалых, але мудрасьць ня гэтага ве́ку і ня ўладаў гэтага ве́ку, што зьнішчаюцца,

⁷ але прамудрасьць Божую гаворым у тайне, укрытую, якую празначыў Бог прад вякамі на славу нашую,

⁸ якое ніхто з уладаў гэтага ве́ку не пазнаў; бо, калі-б пазналі, дык не раскрыжавалі-б Госпада славы.

⁹ Але, як напісана: чаго ня бачыла вока і ня чула вуха, і што ня ўзыходзіла ў сэрца чалаве́ка, тое Бог прыгатаваў любячым Яго (Ісая 64, 4).

¹⁰ А нам Бог адкрыў праз Духа Свайго; бо Дух усё пранікае дый глыбіні Божыя.

¹¹ Бо хто з людзе́й ве́дае, што ў чалаве́ку, апрача духа чалаве́чага, які ў ім? Гэтак і Божага ніхто ня ве́дае, апрача Духа Божага.

¹² Мы-ж узялі ня духа сьве́ту гэтага, а Духа, што ад Бога, каб ве́даць, што́дарована нам ад Бога.

¹³ Дый гэтае гаворым не́ вучонымі словамі мудрасьці чалаве́чае, але навучанымі ад Духа Сьвятога, разьмяркоўваючы духоўнае духоўным.

¹⁴ Душэўны-ж чалаве́к ня прыймае, што ад Духа Божага, бо гэта дурнота яму, і ня можа зразуме́ць, бо аб гэтым трэба разважаць духоўна.

¹⁵ Духоўны-ж разьбірае ўсё, а яго разабраць ніхто ня можа.

¹⁶ Бо хто пазнаў розум Гасподні, што ўявіў-бы яго? А мы маем розум Хрыстовы.

Разьдзе́л 3

¹ І я ня мог гаварыць вам, браты, як духоўным, але як цяле́сным, як малале́ткам у Хрысьце́.

² Я паіў вас малаком, а ня стравай, бо вы былі яшчэ ня ў сілах, дый цяпе́р ня ў сілах, бо вы яшчэ цяле́сныя.

³ Бо, калі між вамі зайздрасьць, спрэчкі і нязгода, дык ці не цяле́сныя вы? і ці не па чалаве́чаму паступаеце?

⁴ Бо, калі адзін кажа: я Паўлавы, а другі: я Апалёсавы, дык ці не цяле́сныя вы?

⁵ Хто Паўла? Кто Апалёс? Яны толькі служкі, праз якіх вы ўве́равалі, дый як кожнаму даў Госпад.

⁶ Я пасадзіў, Апалёс паліваў, але ўзрасьціў Бог;

⁷ ды гэтак і той, хто садзіў, і хто паліваў ёсьць нішто, а хто ўзрашчае — Бог.

⁸ Хто садзіць і хто палівае — ёсьць адно; але кожны возьме сваю заплату водле сваёй працы.

⁹ Бо мы супрацоўнікі Бога: вы — Божая ніва, Божая будыніна.

¹⁰ Я, водле данай мне́ ад Бога ласкі, як мудры будаўнічы, залажыў фунда́мант, а другі стаўляе дом; кожны-ж хай глядзіць, як будуе.

¹¹ Бо ніхто ня можа пакласьці другога фунда́манту, апрача закладзенага, які ёсьць Ісус Хрыстос.

¹² Ці хто будуе на гэным фундаманьце з золата, серабра, дарагіх каме́ньняў, дрэва, се́на, трысьця,—

¹³ кожнага дзе́ла выявіцца; бо дзе́нь пакажа, бо ў вагні выкрываецца, і агонь выпрабоўвае дзе́ла кожнага, якое яно ёсьць.

¹⁴ Калі чые́ дзе́ла, што ён будаваў, вытрывае, той дастане заплату.

¹⁵ А чые́ дзе́ла згарыць, шкоду ме́ці будзе, сам жа спасе́цца, ды так, як-бы праз агонь.

¹⁶ Ці-ж ня ве́даеце, што вы храм Божы, і Дух Божы жыве́ ў вас?

¹⁷ Калі-ж хто зруйнуе храм Божы, зьніштожыць таго Бог, бо храм Божы — сьвяты; гэтаж ёсьць вы.

¹⁸ Ніхто хай сам сябе́ не ашуківае: калі хто з вас думае быць мудрым у гэтым ве́ку, станься дурным, каб быць мудрым.

¹⁹ Бо мудрасьць сьве́ту гэтага ёсьць дурнота нерад Богам, як напісана: зловіць мудрых у хітрасьці іх (Іоў 5, 13).

²⁰ І яшчэ: Госпад ве́дае разважаньні мудрых, што яны марныя (Псал. 93, 11).

²¹ Дык ніхто не хваліся ў людзе́й, бо вашае — ўсё:

²² ці Паўла, ці Апалёс, ці Кіфа, ці сьве́т, ці жыцьце́, ці сьме́рць, ці цяпе́рашняе, ці будучае, — усё вашае;

²³ выж Хрыстовыя. а Хрыстас — Божы.

Разьдзе́л 4

¹ Гэтак чалаве́к павінен разуме́ць нас, як служак Хрыстовых і аканомаў тайнаў Божых;

² ад аканомаў жа вымагаецца, каб кожны быў знойдзены ве́рным.

³ Для мяне́найме́ншая рэч, як судзіце аба мне́ вы, ці як судзяць людзі; я й сам ня суджу сябе́.

⁴ Бо хоць і нічога ня ве́даю за сабою, але ў гэтым не апраўдываюся; судзьдзя-ж мне́ Госпад.

⁵ Дзеля гэтага ня судзіце перадчасна, пакуль ня прыдзе Госпад, які і асьве́ціць схаванае ў це́мры і выявіць думкі сэрцаў; і тагды кожнаму будзе пахвала ад Бога.

⁶ Гэтае, браты, прыклаў я да сябе́ і Апалёса дзеля вас, каб вы на нас навучыліся ня думаць больш за тое, што напісана, ды каб не вывышаліся адзін над адным.

⁷ Бо хто адзначае цябе́? Што́ ты маеш, чаго-б ня ўзяў? А калі ўзяў, на што хвалішся, як быццам ня браў?

⁸ Вы ўжо сытыя, ужо разбагаце́лі, пачалі цараваць бяз нас. О, каб вы зацаравалі, каб і нам з вамі царыць!

⁹ Бо я думаю, што Бог нас, Апосталаў, за апошніх паставіў, як бы на сьме́рць засуджаных; бо мы сталіся як-бы відовішчам для сьве́ту, для ангелаў і для людзе́й.

¹⁰ Мы дурныя дзеля Хрыста, а вы мудрыя ў Хрысьце́; мы слабыя, а вы дужыя; вы слаўныя, а мы ў няславе.

¹¹ Навет да цяпе́рашняе гадзіны мы це́рпім голад і смагу, мы нагія, і б'юць нас, і бадзяемся,

¹² і працуем, робячы сваімі рукамі. Абмаўляныя, мы багаславім; перасьле́даваныя, мы це́рпім;

¹³ зьняважа́ныя, мы молімся. Мы сталіся, як сьмяцьцё сусьве́тнае, як пыл для ўсіх да цяпе́р.

¹⁴ Не на тое, каб пастыдзіць вас, пішу гэтае, але як умілаваных маіх дзяце́й перасьцерагаю.

¹⁵ Бо, хаця-б вы тысячы настаўнікаў ме́лі ў Хрысьце́, але айцоў нямнога: бо я спарадзіў вас у Хрысьце́ Ісусе праз Эвангельле.

¹⁶ Дык малю вас: будзьце маімі пераймальнікамі.

¹⁷ Дзеля гэтага я паслаў да вас Цімахве́я, які ёсьць дзіця мае́ ўмілаванае і ве́рнае ў Госпадзе, і ён напомніць вам шляхі мае́ ў Хрысьце́ Ісусе, як я ўсюды ў-ва ўсякай царкве́ навучаю.

¹⁸ Як быццам я ня маю прыйсьці да вас, гэтак некаторыя з вас загардзе́лі;

¹⁹ але я хутка прыйду да вас, калі захоча Госпад, і распазнаю ня словы гардуноў, а сілу,

²⁰ бо Царства Божае ня ў слове, а ў сіле.

²¹ Чаго хочаце? з дубцом прыйсьці да вас, ці з любоўю і духам лагоднасьці?

Разьдзе́л 5

¹ Зусюль чутно, што ў вас распуста, ды такая распуста, аб якой ня чуваць навет у паганаў: што не́хта мае жонку свайго бацькі.

² І вы сталіся гордымі, а ці ня ле́пей бы вам заме́ст таго плакаць, каб узяты быў спасярод вас той, хто робіць гэткую рэч?

³ А я, ня быўшы це́лам, але духам у вас, ужо прысудзіў, як-бы быў у вас, каб таго, хто гэткае робіць,

⁴ у імя Госпада нашага Ісуса Хрыста на сходзе вашым суме́сна з маім духам, сілаю Госпада нашага Ісуса Хрыста,

⁵ аддаць гэткага шатану на загубу це́ла, каб дух быў збаўлены ў дзе́нь Госпада нашага Ісуса Хрыста.

⁶ Нядобрая пахвальба вашая. Хіба ня ве́даеце, што крошка кісьлі квасіць усё це́ста?

⁷ Дык ачысьцьце старую кісьлю, каб быць вам новым це́стам, бо вы бяз кісьлі; бо Пасха наша, Хрыстос, заколены за нас.

⁸ Дзеля гэтага пачне́м сьвяткаваць не з старой кісьляй і ня з кісьляй зла і подступу, але з праснакамі чыстасьці і праўды.

⁹ Я пісаў вам у пасланьні ня злучацца з распусьнікамі;

¹⁰ ды не наагул з распусьнікамі гэтага сьве́ту, ці хабарнікамі, ці драпе́жнікамі, ці паклоньнікамі ідалаў: бо вам трэба было-б хіба выйсьці з гэтага сьве́ту; —

¹¹ але я пісаў вам ня злучацца, калі хто, называючыся братам, будзе распусьнікам, ці хабарнікам, ці ідалапаклоньнікам, ці зламоўным, ці п'яніцаю, ці драпе́жнікам; з гэтакім і ня е́сьці разам!

¹² Бо што мне́ судзіць тых, хто вонках? Ці ня тых, што пасярод, судзіце вы? Вонкавых жа судзіць Бог. Дык выкіньце распуснага спасярод вас.

Разьдзе́л 6

¹ Як адважаецца хто з вас, маючы справу з другім, судзіцца перад няправеднымі, а не перад сьвятымі?

² Хіба ня ве́даеце, што сьвятыя будуць судзіць сьве́т?Калі-ж вамі будзе суджаны сьве́т, дык няўжо-ж вы ня вартыя судзіць найме́ншае?

³ Ціж ня ве́даеце, што мы судзіць будзем ангелаў, ня толькі справы жыцьце́выя?

⁴ Дык вы, калі маеце судзіцца аб жыцьцёвыя справы, стаўляйце сваімі судзьдзямі нікчэмных у царкве́.

⁵ На сорам вам кажу: няўжо-ж няма між вамі ніводнага разумнага, што мог-бы рассудзіць сярод братоў сваіх?

⁶ А то брат з братам судзіцца, і гэта перад няве́руючымі!

⁷ І тое ўжо ве́льмі сорамна для вас, што вы маеце суды між сабою. Чаму-б вам ня ле́пей быць пакрыўджанымі? Чаму-б вам ня ле́пей ме́ць шкоду?

⁸ Але вы самі крыўдзіце, абдзіраеце, дый гэта братоў!

⁹ Ці ня ве́даеце, што няправедныя царства Божага не ўнасьле́дуюць? Не ашуківайце сябе́: ані блуднікі, ані ідалапаклоньнікі, ані распусьнікі, ані пястуны, ані мужаложнікі,

¹⁰ ані зладзе́і, ані падкупныя, ані п'яніцы, ані зламоўныя, ані драпе́жнікі — ня возьмуць у спадчыну Царства Божага.

¹¹ І гэткімі былі некаторыя з вас; але вы абмыліся, але асьвяньціліся, але апраўдаліся іменем Госпада нашага Ісуса Хрыста і Духам Бога нашага.

¹² Усё мне́ можна, але ня ўсё карысна; ўсё мне́ можна, але нічому ня дам валадаць мною.

¹³ Ежа для чэрава, і чэрава для е́жы; але Бог зьніштожыць тое і другое цела-ж не для распусты, але для Госпада, і Госпад для це́ла.

¹⁴ Бог падняў Госпада, падыме й нас сілаю Свае́ю.

¹⁵ Хіба ня ве́даеце, што це́лы вашыя е́сьць чле́ны Хрыстовыя? Дык ці-ж, узяўшы чле́ны Хрыста, зраблю іх чле́намі блудніцы? Хай жа ня будзе!

¹⁶ Ці-ж ня ве́даеце, што, хто злучаецца з блудніцаю, е́сьць адно це́ла (з ёю)? Бо сказана: двое будуць адно це́ла (Быт. 2, 24).

¹⁷ А хто злучаецца з Госпадам, ёсьць адзін дух (з Госпадам).

¹⁸ Уцякайце ад блуду; усякі грэх, які робіць чалаве́к, ёсьць вонках це́ла, а блуднік грашыць супраць уласнага це́ла.

¹⁹ Ці ня ве́даеце, што це́лы вашыя ёсьць храм Духа Сьвятога, Які ў вас, Якога вы маеце ад Бога, і вы не свае́?

²⁰ Бо вы куплены дарагою цаною. Дзеля гэтага выслаўляйце Бога у це́ле вашым і ў духу вашым, якія ёсьць Божымі.

Разьдзе́л 7

¹ А аб чым вы пісалі да мяне́, дык добра чалаве́ку не дакранацца да жанчыны,

² але, з увагі на блуд, кожны няхай мае сваю жонку, і кожная няхай мае свайго мужа.

³ Муж няхай аказвае жонцы нале́жную любасьць; падобна-ж і жонка мужу.

⁴ Жонка ня ўладная над сваім це́лам, але муж; гэтак сама й муж ня ўладны над сваім це́лам, але жонка.

⁵ Ня ўхіляйцеся адно ад аднаго, хіба па згодзе, на час, каб быць у пасьце́ і малітве, а потым ізноў будзьце разам, каб не спакушаў вас шатан праз няўстрыманасьць вашу.

⁶ Кажу-ж гэтае, як дазвол, а не як загад.

⁷ Бо хачу, каб усе́ людзі былі, як і я, але кожны мае свой дар ад Бога, адзін так, другі гэтак.

⁸ Нежанатым жа і ўдовам кажу: добра ім, калі астапуцца, як я;

⁹ але, калі ня ўзьдзе́ржацца, няхай жэняцца: бо ле́пей ажаніцца, чым распаляцца.

¹⁰ Тым жа, што пажаніліся, ня я запаве́дываю, але Госпад: жонцы — не разлучацца з мужам,

¹¹ калі-ж разлучыцца, то няхай астае́цца бяз мужа, ці пагодзіцца з мужам сваім; і мужу — не пакідаць жонкі.

¹² Рэшце-ж кажу я, а ня Госпад: калі каторы брат мае жонку няве́руючую, і яна згаджаецца жыць з ім, то няхай е́н не пакідаець яе́;

¹³ і жонка, што мае няве́руючага мужа, і ён згаджаецца жыць з ёю, няхай не пакідаець яго;

¹⁴ бо няве́руючы муж асьвянчаецца ў жонцы, і жонка няве́руючая асьвянчаецца ў мужу; інакш дзе́ці вашыя былі-б нячыстыя, а цяпе́р яны сьвятыя.

¹⁵ Калі-ж няве́руючы хоча разлучыцца, няхай разлучаецца; брат ці сястра ў гэтакіх выпадках не прыняволіваецца, бо да згоды паклікаў нас Госпад.

¹⁶ Чаму-ж бо ты ве́даеш, жонка, ці ня збавіш мужа? Або ты, муж, чаму ве́даеш, ці ня збавіш жонку?

¹⁷ Толькі кожны няхай паступае так, як Бог яму празначыў, кожны, як Госпад паклікаў; і гэтак я загадваю па ўсіх цэрквах.

¹⁸ Пакліканы хто абрэзаным? Няхай не хаваецца. Пакліканы хто не абрэзанным? Не абрэзывайся.

¹⁹ Абрэзаньне нішто і неабрэзаньне нішто, але выпаўне́ньне запаведзяў Божых.

²⁰ Кожны няхай астае́цца ў тым прызваньні, у якім пакліканы.

²¹ Рабом пакліканы? Не клапоцься. Але, калі можаш стацца вольным, скарыстай з ле́пшага.

²² Бо раб, пакліканы Госпада ёсьць вольны Госпада; гэтак сама і пакліканы вольным ёсьць раб Хрыстоў.

²³ Вы куплены (дарагою) цаною: не рабе́цеся рабамі людзе́й.

²⁴ У якім прызванні хто пакліканы, браты, у тым кожны хай астае́цца перад Богам.

²⁵ Аб дзе́вах я ня маю загаду ад Госпада, але даю раду, як той, штоатрымаў ад Госпада ласку быць яму ве́рным.

²⁶ Дык лічу за добрае дзеля цяпе́рашняе патрэбы, што добра чалаве́ку гэтак быць.

²⁷ Ты злучаны з жонкаю? Ня шукай разлукі. Ты вольны ад жаны? Ня шукай жонкі.

²⁸ Калі-ж бы й ажаніўся, не саграшыў; і калі-б дзяўчына пайшла замуж, не саграшыла. Гэткія будуць ме́ць гора для це́ла; я-ж вас шкадую.

²⁹ Але кажу вам тое, браты, што час ужо малы: каб і тыя, што маюць жанок, былі, як ня маюць;

³⁰ і што плачуць, як ня плачучыя; і што радуюцца, як ня радыя; і што купляюць, як ня набываючыя;

³¹ і карыстаючыяся гэтым сьве́там, як не карыстаючыяся; бо праходзіць абраз гэтага сьве́ту.

³² А я хачу, каб вы былі бесклапотнымі. Не́жанаты клапоціцца аб Гасподняе, як дагадзіць Госпаду,

³³ а жанаты клапоціцца аб сьве́цкае, як дагадзіць жонцы.

³⁴ Ёсьць розьніца між замужняй і незамужняй дзяўчынай: незамужняя клапоціцца аб Гасподняе, як дагадзіць Госпаду, каб быць сьвятою і це́лам і духам; замужняя клапоціцца аб сьве́цкае, як дагадзіць мужу.

³⁵ кажу гэтае для вашай жа карысьці, ня з тым, каб накінуць на вас путы, але каб вы прыстойна і няспынна служылі Госпаду, не азіраючыся.

³⁶ Калі-ж хто ўважае за няпрыстойнае для свае́ дзяўчыны, каб яна перацьвіўшы так і асталася, - дык няхай робіць як хоча: не саграшыць; няхай ідуць замуж.

³⁷ Але, хто непарушна цьвёрды ў сэрцы сваім, і ня маючы над воляй свае́й, пастанавіў гэтак у сэрцы сваім, каб захаваць свае́ дзявоцтва, - той жа добра робіць.

³⁸ Дзеля гэтага, хто аддае́ замуж, добра робіць; а хто не́ аддае, робіць ле́пей.

³⁹ Жонка зьвязана законам, дакуль жыве́ яе́ муж; калі-ж муж яе́ памрэ, вольна выйсьці, за каго хоча, толькі ў Госпадзе.

⁴⁰ Але яна шчасьліве́йшая, калі астане́цца так, як я раджу; а я думаю, што і я ма́ю Духа Божага.

Разьдзе́л 8

¹ Аб жэртвах ідальскіх ведаем, бо ўсе́ маем ве́ду. Але ве́да надзімае, а любоў будуе.

² Хто думае, што ён не́шта ве́дае, той ніколі йшчэ нічога ня ве́даў, як трэба ве́даць;

³ але хто любіць Бога, таго Ён пазнае́.

⁴ Аб спажываньні-ж ахвяр ідальскіх ве́даем, што ідал на сьве́це нішто, і што няма іншага Бога, апрача Аднаго.

⁵ Бо, хаця і ёсьць гэтакзваныя богі, ці на не́бе, ці на зямлі, (бо-ж многа багоў і многа паноў), —

⁶ але ў нас адзін Бог Аце́ц, з якога ўсё, і мы для Яго; ды адзін Госпад Ісус Хрыстос, праз якога ўсё, і мы праз Яго.

⁷ Але не ў-ва ўсіх гэткая ве́да: некаторыя і дагэтуль з ідальскай сьвядомасьцяй, што ядуць, як жэртву ідалам, і сьве́дамасьць іх, як нядужая, апаганіваецца.

⁸ Ежа-ж не набліжае нас да Бога, бо ці ямо́, ня робімся ле́пшымі, ці не ямо, ня робімся горшымі.

⁹ Глядзе́це-ж аднак, каб вашая ўлада ня ста́лася спакусай для слабых.

¹⁰ Бо, калі хто ўгле́дзіць, што ты, маючы ве́ду, за сталом у паганскай бажніцы, дык ці сьве́дамасьць яго, як слабога, ня збудуецца, каб е́сьці жэртвы ідальскія?

¹¹ І ад твае́й ве́ды загіне слабы брат, за якога паме́р Хрыстос.

¹² А, грэшачы гэтак супраць братоў і б'ючы па сьве́дамасьці іх, якая нядужая, вы грашыцё супраць Хрыста.

¹³ Дзеля гэтага, калі е́жа спакушае брата майго, ня буду е́сьці мяса даве́ку, каб не спакусіць брата майго.

Разьдзе́л 9

¹ Ці я не апостал? Ці я ня вольны? Ці я ня бачыў Ісуса Хрыста, Госпада нашага? Ці не маё вы дзе́ла ў Госпадзе?

² Калі для другіх я не апостал, дык-жа для вас; бо пячатка майго апостальства — вы ў Госпадзе.

³ Вось гэткі адказ тым, што судзяць мяне́.

⁴ Ці мы ня маем улады е́сьці ды піць?

⁵ Ці ня маем улады ме́ць снадарожніцаю сястру — жонку, як і рэшта Апосталаў, і браты Госпадавы, і Кіфа?

⁶ Ці адзін я і Варнава ня маем улады непрацаваць?

⁷ Хто калі служыць на свой кошт? Хто садзіць вінаград і ня е́сьць пладоў яго? Ці хто пасе́ць статак і ня е́сьць малака ад статку?

⁸ Ці толькі пачалаве́чаму я гэтае гавару? Ці ня кажа гэтае самае і закон?

⁹ Бо ў Майсе́явым законе напісана: не завязвай роту валу малоцячы (Другазак. 25, 4). Ці аб валох клапоціцца Бог?

¹⁰ Ці дзеля нас агулам гаворыцца? Бо гэта дзеля нас напісана, што, хто гарэ, павінен араць з надзе́яй, і, хто малоціць, — з надзе́яй атрымаць, на што спадзяе́цца.

¹¹ Калі мы пасе́ялі ў вас духоўнае, ці вялікая рэч, калі пажне́м у вас цяле́снае?

¹² Калі другія —ўчасьнікі ўлады над вамі, дык ці мы не бале́й? Аднак, мы не скарысталі з гэтае ўлады, але ўсеё це́рпім, каб не ўчыніць якое перашкоды Эвангельлю Хрыстоваму.

¹³ Ці-ж ня ве́даеце, што тыя, хто пры сьвятым працуе, ядуць із сьвятога? Што паслугуючыя пры ахварніку бяруць долю ад ахвярніка?

¹⁴ Гэтак і Госпад загадаў тым, што Эвангельле абвяшчаюць, жыць ад Эвангельля.

¹⁵ Але я нічым з гэтага не карыстаўся; напісаў жа гэтае не дзеля таго, каб гэтак рабілася для мяне́, бо для мяне́ ле́пей паме́рці, чым каб хто зьнішчыў славу маю.

¹⁶ Бо, калі я абвяшчаю Эвангельле, дык няма мне́ славы, бо на мне́ ляжыць абавязак, і гора мне́, калі я не абвяшчаю Эвангельля.

¹⁷ Бо, калі раблю гэтае свае́й ахвотай, дастану маю нагароду; а калі супраць волі, дык выпаўню абавязак.

¹⁸ За што-ж мне́ нагарода? За тое, што, апавядаючы задарма Эвангельле, падаю ве́стку аб Хрысьце́, не карыстагочыся мае́ю ўладаю ў Эвангельлі.

¹⁹ Бо, будучы вольным ад усіх, я падняволіў сябе́ ўсім, каб больш прыдбаці:

²⁰ для Юдэяў я быў, як Юдэй, каб здабыць Юдэяў; для падзаконных я быў, як падзаконны, каб здабыць падзаконных;

²¹ для нямаючых закону — як беззаконны (ня будучы беззаконным перад Богам, але падзаконным Хрысту), — каб здабыць беззаконных;

²² для нядужых быў, як нядужы, каб здабыць нядужых. Для ўсіх я стаўся ўсім, каб наагул збавіць не́кага.

²³ Роблю-ж гэта дзеля Эвангельля, каб быць учасьнікам Яго.

²⁴ Ці ня ве́даеце, што бе́гаючыя на стадыоне бягуць усе́, але нагароду дастае́ адзін? Дык бяжыце, каб дастаць.

²⁵ Кожын, хто змагаецца, узьдзе́ржываецца ад усяго: тыя, каб дастаць вяне́ц тле́нны, а мы — нятле́нны.

²⁶ Вось-жа я бягу, не як на няпэўнае, б'юся, не як паве́тра б'ючы;

²⁷ але я ўсьцішаю і няволю це́ла мае́, каб, прапаве́дываючы другім, самому не астацца нікчэмным.

Разьдзе́л 10

¹ Не хачу, браты, каб вы ня ве́далі, што айцы нашыя ўсе́ былі пад хмараю, і ўсе́прайшлі праз мора;

² і ўсе́ ахрысьціліся ў Майсе́я ў хмары і ў моры;

³ і ўсе́е́лі тую самую духоўную страву,

⁴ і ўсе́пілі тое самае духоўнае пітво́, бо пілі з духоўнае скалы, што йшла за імі, скала-ж быў Хрыстос.

⁵ Але ня многіх з іх упадабаў Бог: бо яны былі паражоны ў пустыні.

⁶ А гэта былі прыклады длянас, каб мы не пажадалі благога, як пажадалі яны.

⁷ Ня будзьце й ідалапаклоньнікамі, як некаторыя з іх, як напісана: народ пасе́ў е́сьці й піць, ды ўстаў гуляці (Вых. 32, 6).

⁸ Ня ро́бма і блуду, як некаторыя з іх блудзілі, і ў адзін дзе́нь загінула іх дваццаць тры тысячы (Лічб. 25, 1, 9).

⁹ І не спакушайце Хрыста, як некаторыя з іх спакушалі і пагінулі ад зьме́яў (Лічб. 21, б).

¹⁰ Дый не наракайце, як некаторыя з іх наракалі і пагінулі ад губіцеля (Лічб. 14, 37).

¹¹ Усё гэтае сталася ім, як прыклады, і апісана на навуку нам, на якіх кане́ц вяко́ў прыйшоў.

¹² Дзеля гэтага, хто думае, што ён стаіць, сьцеражыся, каб ня ўпасьці.

¹³ Вас зьняла спакуса ня іншая, як чалаве́чая; ве́рны-ж Бог, які не дапусьціць вам быць спакушанымі больш, чым маеце сілу, але з спакусай зробіць і выхад, каб вы маглі перане́сьці.

¹⁴ Дык, умілаваныя маі, ухіляйцеся ад ідалапаклонства.

¹⁵ Кажу да вас, як да разумных; вы-ж судзіце, што кажу.

¹⁶ Чара багаслаўле́ньня, якую багаславім, ці ня ёсьць супольнасьцяй крыві Хрыстовае? Хле́б, што ламаем, ці ня е́сьць супольнасьць Це́ла Хрыстовага?

¹⁷ Адзін хле́б, адно це́ла мы, многія; бо ўсе́ прычашчаемся ад аднаго хле́ба.

¹⁸ Паглядзе́це на Ізраіля па це́лу: тыя, што ядуць ахвяры, ці ня ўдзе́льнікі ахвярніка?

¹⁹ Што-ж я кажу? ці тое, што ідал што-не́будзь ёсьць? Ці ахвяра ідальская што-не́будзь ёсьць?

²⁰ Не́; але тое, што жэртвуюць пагане, злым духам жэртвуюць, а ня Богу. Яж не хачу, каб вы былісупольнікамі дэманаў.

²¹ Ня можаце піць чары Гасподняе і чары шатанавае; ня можаце быць учасьнікамі стала Гасподняга і стала шатанавага.

²² Ці-ж нам дражніць Госпада? Ці-ж мы дужэйшыя за Яго?

²³ Усё мне́ можна, ды ня ўсё карысна; усё мне́ можна, ды ня ўсё будуе.

²⁴ Ніхто няхай ня шукае свайго, але кожны тое, што для другога.

²⁵ Усё, што прадае́цца на торжышчы, е́шце, не разьбіраючыся дзеля сумле́ньня;

²⁶ бо Госпадава зямля і поўня яе (Псал. 23, 1).

²⁷ Калі-ж хто з няве́рных пакліча вас, і вы захочаце пайсьці, — дык е́шце ўсё, што дадуць, не разьбіраючыся дзеля сумле́ньня.

²⁸ Калі-ж хто скажа вам: гэта жэртва ідальская, — дык ня е́шце з увагі на таго, хто паведаміў вас, і на сумле́ньне; бо Госпадава зямля і поўня яе́ (Пс. 23, 1).

²⁹ Пра сумле́ньне-ж кажу не свае́, а другога; бо дзеля чаго мая воля мае (быць) суджана чужым сумле́ньнем?

³⁰ Калі я з падзякаю прымаю, дык чаму ганьбаваць мяне́за тое, за шго дзякую?

³¹ Дык ці ясьцё, ці п'ецё, ці не́шта робіце, усе́ на славу Божую рабе́це.

³² Не спакушайце ні Юдэяў, ні Грэкаў, ні царквы Божай, як і я дагаджаю ўсім у-ва ўсім, шукаючы не свае́й карысьці, але карысьці многіх, каб яны збавіліся.

Разьдзе́л 11

¹ Насьлядуйце мяне́, як і я Хрыста.

² Хвалю вас, браты, што вы ўсе́ маё помніце і дзе́ржыце наказы, як я наказаў вам.

³ Хачу-ж, каб вы ве́далі, што ўсякаму мужу галава Хрыстос, жонцы галава — муж, а Хрысту галава — Бог.

⁴ Усякі муж, што моліцца або прарочыць з пакрытаю галавою, сароміць сваю гала́ву;

⁵ і ўсякая жанчына, што моліцца або прарочыць з непакрытаю галавою, сароміць сваю галаву, бо гэта адно і тое-ж, як-бы яна аголена;

⁶ бо, калі жанчына не пакрываецца, дык няхай і стрыжэцца; а калі жанчыне сорамна стрыгчыся ці галіцца, няхай пакрываецца.

⁷ Дык мужу ня трэба накрываць галаву, бо ён абраз і слава Божая; жонка-ж ёсьць слава мужава.

⁸ Бо ня муж ад жаны, але жана́ ад мужа.

⁹ І ня муж створаны дзеля жаны, але жана́ дзеля мужа.

¹⁰ Дзеля гэтага жана́ і павінна ме́ць на галаве́ знак улады над ёю, дзеля Ангелаў.

¹¹ Дый ні муж бяз жонкі, ні жана́ бяз мужа, у Госпадзе.

¹² Бо, як жана́ ад мужа, так і муж праз жану; усе́-ж ад Бога.

¹³ Судзіце самі ў сабе́: ці прыстойна жане́ маліцца Богу з непакрытаю галавою?

¹⁴ Або ці сама прырода ня вучыць вас, што, калі муж расьціць валасы, дык ганьба яму,

¹⁵ але, калі жанчына расьціць валасы, для яе́ гэта чэсьць, бо валасы дадзены е́й заме́ст пакрыцьця.

¹⁶ А калі-б хто захаце́ў спрачацца, то мы ня маем гэткага звычаю, ані цэрквы Божыя.

¹⁷ Запаве́дываючы-ж гэтае, не хвалю вас, што зьбіраецеся не на ле́пшае, але на горшае.

¹⁸ Бо, напе́рш, калі зьбіраецеся ў царкву, дык, чую, між вамі бывае падзе́л, дый я крыху ве́ру,

¹⁹ бо мусяць быць між вамі і гэрэзіі, каб ве́рныя выявіліся міжы вамі.

²⁰ Дый, калі вы зьбіраецеся разам, гэта ня ёсьць спажываці вячэру Гасподнюю:

²¹ бо кожны хапаецца перад другімі зье́сьці ўласную вячэру, дык адзін бывае галодны, а іншы ўпіваецца.

²² Хіба-ж дамоў ня маеце, каб есьці й піць? Або ганьбіце царкву Божую і сароміце тых, што ня маюць? Што сказаць вам? Ці пахваліць вас за гэтае? Не́ пахвалю.

²³ Бо я ад Госпада прыняў, ды тое й вам перадаў, што Госпад Ісус у тую ноч, калі быў выданы, узяў хле́б

²⁴ і, аддаўшы хвалу, паламаў ды сказаў: прыме́це, е́шце, гэта ёсьць Це́ла Мае́, за вас ламанае; рабе́це гэта на ўспамін аба Мне́.

²⁵ Таксама й чару пасьля вячэры, кажучы: гэта чара е́сьць новы запаве́т у Мае́й крыві; гэтае рабе́це, калі будзеце піць, на ўспамін аба Мне́.

²⁶ Бо кожны раз, калі вы ясьцёхле́б гэты і п'ецё чару гэтую, сьме́рць Гасподнюю абвяшчаеце, дакуль (Ён) прыйдзе.

²⁷ Дзеля гэтага, хто будзе е́сьці хле́б гэты ці піць чару Гасподню няпрыстойна, вінны будзе Це́ла й Крыві Гасподняе.

²⁸ Няхай жа паўзіраецца на сябе́ чалаве́к ды гэтак няхай е́сьць з хле́ба гэтага і п'е́ з чары гэтае.

²⁹ Бо хто е́сьць і п'е́ няпрыстойна, той е́сьць і п'е́ прысуд сабе́, не разважаючы аб Це́ле Гасподнім.

³⁰ Дзеля гэтага сярод вас многа слабых ды хворых, і даволі ўмірае.

³¹ Бо, каб мы судзілі самых сябе́, дык ня былі-б засуджанымі.

³² Суджаныя-ж, Госпадам караны бываем, каб ня быць разам з сьве́там засуджанымі.

³³ Гэтак, браты маі, зьбіраючыся на вячэру, адзін на аднаго чакайце;

³⁴ калі-ж хто галодны, няхай е́сьць дома, каб зьбірацца вам не на асуджэньне. Рэшту ўладжу, калі прыду.

Разьдзе́л 12

¹ Аб духоўных-жа, браты, не хачу, каб вы няве́далі.

² Ве́даеце, што, як былі вы паганамі, дык да ідалаў безгалосных хадзілі, быццам вялі вас.

³ Дзеля гэтага кажу вам, што ніхто, гаворачы Духам Божым, ня скажа праклёну на Ісуса; і ніхто ня можа назваць Ісуса Госпадам, як толькі Духам Сьвятым.

⁴ Ёсьць розьніцы ў дараваньнях, але Дух той самы;

⁵ і розьніцы ў служэньні, а Госпад той самы;

⁶ і розьніцы ў дзе́яньні, а Бог той самы, што ўсё і ў-ва ўсіх робіць.

⁷ Але кожнаму дае́цца выяўле́ньне духа на карысьць:

⁸ аднаму дае́цца Духам слова мудрасьці, другому слова ве́ды тым-жа Духам;

⁹ іншаму ве́ра тым жа духам; іншаму дар азрадаўляньня тым-жа Духам;

¹⁰ іншаму рабіць цуды, іншаму прароцтва, іншаму распазнаваньне духаў, іншаму розныя мовы, іншаму тлумачэньне моваў.

¹¹ Усё-ж гэтае робіць адзін і той-жа Дух, надзяляючы кожнага асобна, як Яму хочацца.

¹² Бо, як це́ла адно, але мае многа чле́наў, і ўсе́ чле́ны аднаго це́ла, хаця іх і многа, ёсьць адно це́ла, — гэтак і Хрыстос.

¹³ Бо ўсе́ адным Духам ахрышчаны ў адно це́ла, Юдэі ці Грэкі, рабы ці вольныя, і ўсе́ напоены адным Духам.

¹⁴ Це́ла-ж не адзін чле́н, але многа.

¹⁵ Калі скажа нага́: я ня рука, я не ад це́ла, дык ці-ж яна і не ад це́ла?

¹⁶ І калі скажа вуха: я ня вока, я не ад це́ла, дык няўжо-ж яно і не ад це́ла?

¹⁷ Калі ўсе́це́ла — вока, дык гдзе́ слых? Калі ўсе́ слых, дык гдзе́ нюх?

¹⁸ Але-ж Бог разлажыў чле́ны, кожны з іх па адным, у це́ле, як Сам хаце́ў.

¹⁹ А калі-б усе́ былі адзін чле́н, дык гдзе́ це́ла?

²⁰ Але цяпе́р чле́наў многа, а це́ла адно.

²¹ Ня можа-ж вока сказаць руцэ: ты мне́ непатрэбна; ці таксама галава нага́м: вы мне́ непатрэбныя.

²² Алеж чле́ны це́ла, якія здаюцца слабе́йшымі, шмат патрабне́йшыя,

²³ і, якія нам здаюцца больш непачэснымі ў це́ле, тых бале́й у чэсьці ма́ем, і нашыя няпрыстойныя больш прыстойны выгляд маюць,

²⁴ а нашыя прыстойныя ня маюць патрэбы. Але Бог склаў це́ла, даўшы ме́нш дасканалым большую чэсьць,

²⁵ каб ня было падзе́лу ў це́ле, а ўсе́чле́ны аднолькава адзін аб адным каб рупіліся.

²⁶ Дзеля гэтага, калі це́рпіць адзін чле́н, це́рпяць з ім усе́ чле́ны; калі славіцца адзін чле́н, з ім радуюцца ўсе́ чле́ны.

²⁷ Вы-ж — це́ла Хрыстовае, а паасобна чле́ны.

²⁸ І адных Бог паставіў у Царкве́ напе́рш Апосталамі, потым прарокамі, трэціх вучыцяля́мі; дале́й (цудоўныя) сілы, затым дары аздараўляньня, дапамаганьня, гаспадараваньня, розныя мовы.

²⁹ Ці ўсе́ Апосталы? ці ўсе́ прарокі? ці ўсе́ вучыцялі? Ці ўсе́ (цудоўныя) сілы?

³⁰ Ці ўсе́ маюць дар аздараўляньня? ці ўсе́ гавораць мовамі? ці ўсе́ тлумачы?

³¹ Рупцеся аб дарох большых, і я пакажувам шлях яшчэ ле́пшы.

Разьдзе́л 13

¹ Калі я гавару мовамі чалаве́чымі і ангельскімі, а любві ня маю, то я ме́дзь зьвінячая ці кімвал гудзячы.

² Калі я маю прароцтва, і ве́даю ўсе́ тайны і ўсякае ве́даньне, і калі маю ўсю ве́ру, каб і горы перастаўляць, а ня маю любві, дык я нішто.

³ І калі я раздам усю маемасьць маю і аддам це́ла маё на спале́ньне, а любві ня маю, дык няма мне́ ніякае карысьці.

⁴ Любоў це́рціць доўга, міласэрная яна; любоў не завідуе; любоў не вывышшаецца, не надзімаецца,

⁵ ня буяніць, ня шукае свайго, не гняўліва, ня думае благога,

⁶ ня радуецца з крыўды, але це́шыцца з праўды.

⁷ Усё пакрывае, усяму ве́рыць, усяго спадзяе́цца, усё це́рпіць.

⁸ Любоў ніколі ня чэзьне, а вось прароцтвы — і тыя чэзнуць, і мовы змоўкнуць, і ве́да зьніштожыцца.

⁹ Бо мы часткова ве́даем і часткова прарочым;

¹⁰ калі-ж прыдзе дасканалае, тады тое, што часткова, счэзьне.

¹¹ Калі я быў дзіцяткам, дык падзіцячаму гаварыў, падзіцячаму разважаў; я як стаўся мужам, дык пакінуў дзіцячае.

¹² Цяпе́р мы бачым як-бы праз мутнае шкло, дагадваючыся; тады-ж абліччам да аблічча; цяпе́р я пазнаю́ часткова, а тагды пазнаю гэтак сама, як сам я пазнаны.

¹³ А цяпе́р трываюць ве́ра, надзе́я, любоў— гэтыя тры; але большая з іх — любоў.

Разьдзе́л 14

¹ Рупцеся аб любоў; старайцеся аб духоўнае, асабліва-ж аб тое, каб прарочыць.

² Бо, хто гаворыць (незнаёмаю) моваю, той гаворыць ня людзям, а Богу; бо ніхто ня чуе, і ён таёмнае духам гаворыць.

³ А хто прарочыць, той гаворыць людзям на збудаваньне і напамінаньне і пацяшэньне.

⁴ Хто гаворыць (незнаёмаю) моваю, збудоўвае сябе́; а хто прарочыць, царкву будуе.

⁵ Хачу, каб вы ўсе́ гаварылі мовамі, але ле́пей, каб вы прарочылі, бо, хто прарочыць, той дасканальшы за таго, хто гаво́рыць мовамі, хібаён пры тым будзе і тлумачыць, каб царква ўзяла збудаваньне.

⁶ Цяпе́р, калі я прыду да вас, браты, гаворачы мовамі, якую прынясу вам карысьць, калі ня буду прамаўляць да вас ці адкрыцьцем, ці ве́даю, ці прароцтвам, ці навукаю?

⁷ Бо і бяздушныя, што голас даюць, ці то жале́йка, ці гусьлі, калі не даюць ==Разьдзе́льнасьці гукаў, дык як распазнаць, што йграюць на жале́йцы, ці на гусьлях?

⁸ І, калі труба будзе выдаваць нявыразны гук, хто пачне́ рыхтавацца да бітвы?

⁹ Гэтак і вы, калі языком даецё незразуме́лыя словы, дык як пазнаюць, што вы гаворыце? Вы будзеце гаварыць на ве́цер.

¹⁰ Колькі, прыкладам, розных слоў на сьве́це, і ніводнага з іх няма бяз голасу;

¹¹ але, калі я не разуме́ю значэньня голасу, дык буду чужаком таму, хто гаворыць, і для мяне́ чужак, хто гаворыць.

¹² Гэтак і вы, калі рупіцеся аб дары духоўныя, старайцеся збагаце́ць імі дзеля збудаваньня царквы.

¹³ А дзеля гэтага, хто гаворыць (незнаёмаю) моваю, няхай моліцца аб дар тлумачэньня.

¹⁴ Бо, калі я малюся ў незнаёмай мове, дык дух мой моліцца, але розум мой астае́цца бясплодным.

¹⁵ Дык што-ж? Буду маліцца духам, буду маліцца розумам; буду пяяць духам, буду пяяць і розумам.

¹⁶ Бо, калі ты будзеш багаславіць духам, дык як той, хто стаіць на ме́сцы няўчонага, скажа амін на тваё дзякаваньне? Бо ён не разуме́е, што́ ты гаворыш.

¹⁷ Ты хораша дзякуеш, але другі ня збудоўваецца.

¹⁸ Дзякую майму Богу, што бале́й за ўсіх вас гавару мовамі;

¹⁹ але ў царкве́ хачу ле́пей сказаць пяць слоў маім розумам, каб і другіх навучыць, чым мірыяды слоў у (незнаёмай) мове.

²⁰ Браты! ня будзьце дзяцьмі разуме́ньнем: на благое будзьце дзяцьмі, а розумам будзьце дасьпе́лымі.

²¹ У законе напісана: іншымі мовамі і іншымі вуснамі буду гаварыць да народу гэтага, але й тагды не паслухаюць Мяне́, кажа Госпад (Ісая 28, 11—12).

²² Гэтак мовы ёсьць на знак не для ве́руючых, але для няве́руючых; прароцтва-ж не для няве́руючых, але для ве́руючых.

²³ Дык, калі ўся царква́ зыдзецца разам, і ўсе́ пачнуць гаварыць (незнаёмымі) мовамі, уво́йдуць-жа да вас няве́даючыя ці няве́руючыя, — дык ці ня скажуць, што вы шалёныя?

²⁴ Калі-ж усе́ прарочаць, і ўвойдзе хто няве́руючы ці няве́даючы, дык усімі ён дакараны, усімі суджаны,

²⁵ і гэтак тайны сэрца яго выяўляюцца, і гэтак ён, упаўшы тварам, паклоніцца Богу, кажучы: Запраўды, з вамі Бог!

²⁶ Дык што-ж, браты? Калі вы сходзіцеся, дык кожны з вас мае псальм, мае навуку,мае мову, мае адкрыцьце, мае тлумачэньне; усе́ гэтае няхай будзе на збудаваньне.

²⁷ Калі-ж хто гаворыць (незнаёмай) мовай, гаварыце падвое, ці найбольш патрое, ды пачародзе; адзін жа тлума́ч.

²⁸ Калі-ж няма тлумача́, няхай маўчыць у царкве́, а гаворыць сабе́ і Богу.

²⁹ І прарокі няхай гавораць двое ці трое, рэшта-ж няхай разважаюць;

³⁰ калі-ж другому з се́дзячых будзе адкрыцьце, дык пе́ршы няхай маўчыць.

³¹ Бо ўсе́ адзін за адным можаце прарочыць, каб усе́ павучаліся і ўсе́ пацяшаны былі.

³² І духі прарочыя паслухмяныя прарокам,

³³ бо Бог ня е́сьць (Бог) бязладзьдзя, але супакою, як па ўсіх цэрквах у сьвятых.

³⁴ Жанчыны вашыя ў цэрквах няхай маўчаць; бо не дазволена ім гаварыць, але каб карыліся, як і закон кажа (Быт. 3, 16).

³⁵ Калі-ж хочуць чаго навучыцца, няхай пытаюцца дома ў мужоў сваіх; бо сорамна жанчыне гаварыць у царкве́.

³⁶ Ці-ж ад вас выйшла слова Божае? або ці да вас адных дасягла?

³⁷ Калі хто лічыць, што ён прарок ці духоўны, той няхай разуме́е, што тое, што я пішу вам, ёсьць запаведзі Госпада;

³⁸ а хто не разуме́е, няхай не разумее.

³⁹ Гэтак, браты, старайцеся прарочыць дый не забараняйце гаварыць мовамі.

⁴⁰ Няхай усё прыстойна і ў парадку робіцца.

Разьдзе́л 15

¹ Напамінаю вам, браты, Эвангельле, якое я абвяшчаў вам, ды якое вы і прынялі, у якім і ўстаялі,

² якім і збаўляецеся, калі ўдзе́ржыце, якім словам я абвяшчаў яго вам, калі толькі не надарма паве́рылі.

³ Бо я сьпярша́ пераказаў вам, што́ і сам прыняў, што Хрыстос паме́р за грахі нашыя паводле Пісаньня,

⁴ і што Ён быў пахаваны і ўскрос на трэці дзе́нь, паводле Пісаньня,

⁵ і што зьявіўся Кіфе, пасьля-ж дванаццацём;

⁶ пасьля зьвявіўся бале́й чым пяцістам братом зараз, з якіх большая частка й дагэтуль жывуць, некаторыя-ж паўміралі;

⁷ пасьля зьявіўся Якубу, дый усім Апосталам;

⁸ а пасьля ўсіх зьявіўся і мне́, быццам адкіненаму.

⁹ Бо я найме́ншы з Апосталаў і няварты называцца Апосталам, бо я перасьле́даваў царкву Божую,

¹⁰ але з ласкі Бога ёсьць тым, чым е́сьць, і ласка Яго, што́ ўва мне́, ня была дарэмнай, але я бале́й за іх усіх папрацаваў; дый ня я, але ласка Божая, што са мною.

¹¹ Дык ці я, ці яны, мы гэтак навучаем, а вы гэтак паве́рылі.

¹² Калі-ж аб Хрысьце́ апавядаецца, што Ён уваскрос з мёртвых, дык я́к некаторыя з вас кажуць, што няма ўваскрасе́ньня мёртвых?

¹³ Калі няма ўваскрасе́ньня мёртвых, дык і Хрыстос не ўваскрос;

¹⁴ а калі Хрыстос не ўваскрос, дык і навука наша дарэмная, дарэмная і ве́ра вашая.

¹⁵ Да таго мы аказаліся-б і ілжывымі сьве́дкамі Божымі, бо сьве́дчылі аб Богу, што Ён ускрасіў Хрыста, Якога не ўскрашаў, калі паме́ршыя не ўскрасаюць.

¹⁶ Калі-ж мёртвыя не ўскрасаюць, дык і Хрыстос не ўваскрос;

¹⁷ а калі Хрыстос не ўваскрос, дык ве́ра вашая пустая: вы йшчэ ў грахох вашых.

¹⁸ Дык і паме́ршыя ў Хрысьце́ пагіблі.

¹⁹ А калі мы ў гэтым толькі жыцьці спадзяе́мся на Хрыста, дык найбольш нешчасьлівыя з усіх людзе́й.

²⁰ Але цяпе́р Хрыстос уваскрос з мёртвых, першако́м сярод паме́ршых стаўся.

²¹ Бо, як сьме́рць праз чалаве́ка, гэтак праз чалаве́ка і ўваскрасе́ньне мёртвых.

²² Бо, як у Адаме ўсе́ паміраюць, гэтак у Хрысьце́ ўсе́ ажывуць,

²³ і кожны ў сваім парадку: пярша́к Хрыстос, потым Хрыстовыя ў прыход Ягоны.

²⁴ А тады кане́ц, калі Ён аддасьць Царства Богу і Айцу, калі зьніштожыць усякае начальства і ўсякую ўладу і сілу,

²⁵ бо Яму нале́жыць цараваць, дакуль пакладзе́ ўсіх ворагаў пад ногі Свае́.

²⁶ Апошні вораг зьнішчыцца — сьме́рць,

²⁷ бо ўсё пакарыў пад ногі Яго; калі-ж сказана, што Яму ўсе́ пакорна, дык ясна, што апрача Таго, Хто пакарыў Яму ўсё.

²⁸ Калі-ж усё пакарыць Яму, тады й Сам Сын пакарыццаПакарыўшаму Яму ўсё, каб быў Бог усё ў-ва ўсім.

²⁹ Іначай што́ будуць рабіць Тыя, што хрысьцяцца дзеля мёртвых, калі мёртвыя зусім не ўскрасаюць? чаго хрысьціцца дзеля мёртвых?

³⁰ Чаго і мы кожную гадзіну ў небясьпе́цы?

³¹ Я што-дня ўміраю: сцьвяржае гэта пахвала ваша, браты, якую ма́ю ў Хрысьце́ Ісусе, Госпадзе нашым.

³² Калі-б я пачалаве́чаму бароўся з зьве́рамі ў Эфэсе, дык якая мне́ карысьць, калі ме́ртвыя не ўскрасаюць? Дык будзем е́сьці і піць, бо заўтра памрэм!

³³ Не ашуківайце сябе́: благія сяброўствы псуюць добрыя абычаі.

³⁴ Працьверазіцеся праведна і не грашыце; бо некаторыя з вас ня ве́даюць Бога, — кажу вам на сорам.

³⁵ Але скажа хто-не́будзь: як ускрэснуць мёртвыя? ды ў якім це́ле прыдуць?

³⁶ Неразумныя! штб ты се́еш, не ажыве́, калі не памрэ;

³⁷ і што́ се́еш, се́еш ня будучае це́ла, а голае зе́рне, пшанічнае, ці якое іншае, як надарыцца;

³⁸ але Бог дае́ яму це́ла, як хоча, і кожнаму зярняці сваё це́ла.

³⁹ Ня кожнае це́ла такое самае це́ла, але інакшае ў рыбаў, інакшае ў птушак.

⁴⁰ І це́лы нябе́сныя, і це́лы зямныя: але інакшая слава нябе́сных, інакшая зямных;

⁴¹ інакшая слава сонца, інакшая слава ме́сяца, інакшая зораў; бо зорка ад зоркі розьніцца ў славе.

⁴² Гэтак і ўскрасе́ньне мёртвых: се́ецца на тле́ньне, устае́ ў нятле́ннасьці;

⁴³ се́ецца ў паніжэньні, устае́ ў славе; се́ецца ў бяссільлі, устае́ ў сіле;

⁴⁴ се́ецца це́ла душэўнае, устае́ це́ла духоўнае. Ёсьць це́ла душэўнае і е́сьць це́ла духоўнае.

⁴⁵ Так і напісана: стаўся пе́ршы чалаве́к Адам душою жывою (Быт. 2, 7), а апошні Адам — дух жыцьцятворны.

⁴⁶ Але не́ духоўнае ране́й, а душэўнае; духоўнае пасьля.

⁴⁷ Пе́ршы чалаве́к з зямлі, зямны; другі чалаве́к— Госпад з не́ба.

⁴⁸ Які зямны, гэтакія і зямныя; і які нябе́сны, такія і нябе́сныя.

⁴⁹ І як мы насілі абраз зямнога, будзем насіць і абраз нябе́снага.

⁵⁰ Тое-ж скажу вам, браты, што ня могуць це́ла і кроў унасьле́даваць Царства Божае, дый тле́ннасьць не насьле́дуе нятле́ннасьці.

⁵¹ Вось кажу вам тайну: бо ня ўсе́ мы памрэм, але ўсе́ пераме́німся —

⁵² зьнячэўку, у імгне́ньне вока, пры апошняй трубе́; бо затрубіць, і мёртвыя ўскрэснуць нятле́ннымі, і мы пераме́німся,

⁵³ бо тле́ннаму гэтаму трэба апрануцца ў нятле́ннасьць, і сьмяротнаму гэтаму апрануцца ў несьмяротнасьць.

⁵⁴ Калі-ж тле́ннае гэтае апране́цца ў нятле́ннасьць, і сьмяротнае гэтае апране́цца ў несьмяротнасьць, тады ста́нецца напісанае слова: праглынена сьме́рць перамогаю (Ісая 25, 8).

⁵⁵ Сьме́рць! гдзе́ тваё джала? Пе́кла! гдзе́ твая перамога? (Осія 13, 14)

⁵⁶ Джала-ж сьме́рці — грэх; а сіла грэху — закон.

⁵⁷ Богу-ж падзяка, што даў нам перамогу праз Госпада нашага Ісуса Хрыста!

⁵⁸ Гэтак, браты мае́ ўмілаваныя! будзьце цьвёрдыя, стойкія, у дзе́ле Гасподнім пасьпявайце заўсёды, ве́даючы, што праца ваша не дарэмная перад Госпадам.

Разьдзе́л 16

¹ Пры складцы-ж, што для сьвятых, рабе́це і вы так, як я ўстанавіў у цэрквах Галяцкіх:

² у пе́ршы дзе́нь тыдня кожны з вас няхай складае ў сябе́ і захоўвае, як яму вядзе́цца, каб не рабіць збораў тады, як я прыду.

³ Калі-ж прыду, дык, якіх выбераце, тых пашлю з пісьмамі зане́сьці ваш дар у Ерузалім.

⁴ А калі прыстойна будзе і мне́ пайсьці, дык са мною по́йдуць.

⁵ Я-ж прыду да вас, калі прайду Македонію (бо праз Македонію праходжу).

⁶ У вас жа можа забаўлюся, або й перазімую, каб вы мяне́ праводзілі, куды пайду.

⁷ Бо не хачу бачыцца з вамі цяпе́р мімаходам, але спадзяюся прабыць у вас трохі часу, калі Госпад дазволіць.

⁸ У Эфэсе-ж прабуду да пяцідзесятніцы,

⁹ бо для мяне́ адчынены вялікія і шырокія дзьве́ры, і многа праціўнікаў.

¹⁰ Калі-ж прыдзе да вас Цімахве́й, глядзе́це, каб быў у вас бясьпе́чны; бо дзе́ла Госпада робіць, як і я;

¹¹ дык няхай ніхто не пагарджае ім, але правядзе́це яго ў супакоі, каб ён прышоў да мяне́; бо жду яго з братамі.

¹² Што да брата Апалёса, дык я ве́льмі прасіў яго, каб з братамі пайшоў да вас; ды ён зусім ня ме́ў ахвоты ісьці цяпе́р, але прыдзе, калі яму будзе зручна.

¹³ Чувайце, стойце ў ве́ры, будзьце мужнымі і цьвёрдымі!

¹⁴ Усё ў вас няхай у любві робіцца.

¹⁵ Малю-ж вас, браты: вы ве́даеце сям'ю Сьцяпанаву, што яна ёсьць пачатак Ахайі, і што яны аддалі сябе́ на служэньне сьвятым;

¹⁶ — дык каб і вы былі пакорлівымі гэтакім дый кожнаму, хто памагае нам і працуе.

¹⁷ Я рады з прыходу Сьцяпана, Фартуната і Ахаіка; яны папоўнілі для мяне́ вашую нястачу.

¹⁸ Бо яны мой дух супакоілі дый ваш. Дык паважайце гэтакіх.

¹⁹ Вітаюць вас усе́ цэрквы Азійскія; вітаюць вас шчыра ў Госпадзе Акіла і Прыскілла з іх дамовай царквой.

²⁰ Вітаюць вас усе́ браты. Прывітайце адзін аднаго сьвятым пацалункам.

²¹ Прывітаньне мае́й рукой, Паўлавай.

²² Хто ня любіць Госпада Ісуса Хрыста, анафема! Няхай прыдзе наш Госпад!

²³ Ласка Госпада нашага Ісуса Хрыста з вамі;

²⁴ любоў мая з усімі вамі ў Хрысьце́ Ісусе. Амін. Да Карыньцян пе́ршае, напісанае з Філіпаў праз Сьцяпана і Фартуната, і Ахаіка, і Цімахве́я.