|
Між жыта, на мяжы — учора, толькі ўчора,
Хто жыта тое зжаў, хто узараў мяжу?
Падсыпаў хто туды званцу і гірсы-гора,
Прымусіў хто мяне падліць сьлязін-дажджу?
А ўчора: колькі слоў і сьмеху бяз прычыны
Ад вуснаў ў вусны йшло, нібы вясно высок!
І колькі я разоў глядзеўся ў азярыны,
Як пацалунак бег, як хваляваўся зрок…
Пэрсыдзкім дываном здавалася нам глеба, —
А пацалунак бег; за ім сьпяшаўся я.
Па жыту хвалі йшлі, было у хмарах неба,
Але спрыяла нам таксама, як зямля!
І даравала ты, і першы пацалунак
Пасьля нямых пагроз, як птушка, ціха сеў…
Дзявоцкіх пільных дум ён быў як паратунак,
Як-бы прасіць мяне аб нечым ён хацеў…
Ляжала кніжка тут — нявольніца спатканьня, —
Так ухвалілі мы, калі у жыта йшлі,
Але цікаўны том раскрыла нам каханьне,
І колькі ў ім поэм пякнейшых мы знайшлі!
Ці-ж выгін вуснаў тых ня лепшыя два вершы,
З чырвонай літары пачатак вечных слоў?
Сачыстых рытмаў гук: „Ты першы, мілы першы,
Што косы у вянок так няпрыметна сплёў!“
А вочы ясныя — найлепшыя поэмы
З усіх, што праз папер пусьціў машынны друк?
А пасмачкі твае — няпісаныя тэмы?
А жарт, ў два акты жарт каханых сонцам рук?
Хацелі плакаць мы над жудасьцю, над горам,
Што бог, каханьня бог праз нас дае другім,
Але прырода ўся нам пела ў вушы хорам,
І месца ня было ля нас сьлязам благім…
А сёньня я адзін. І могілкамі сталі
І хмаркі ў вышыні, і людзі, і сады…
Дзе ўчора нашае? Дзе вусны, што шапталі? —
І зноў заместа „мы“, — асобна — „я“ і „ты“…
1922 г.
|
Прапануем да спампаваньня!