Ах, зурна! Гэта — тая-ж жалейка
Ў непадкупным яе харастве!
З нейкім соладам, з шчырасьцю нейкай —
Гэта зор залатых агняцьвет.
Ўспамінаецца жыцьце пастушша,
Калі я на жалейцы з лазы
Адчыняў перад нейкімсь-та душу,
Нават, часам, пад кропляй сьлязы.
Многа з часу таго прамінула,
Многа плыні унесьлі вады.
Разьвітаўся я з вёскаю чула
І пашоў вандраваць ў гарады…
Ўжо ня чую жалейчыных сьпеваў я,
Ўжо забыўся іграць на ёй сам,
Ўжо ня шэпчуць калосікі сьпелыя,
Ня зьвініць мне у лузе каса.
Давялося мне быць ў краі чараў
З вышынёю усьнежаных гор.
Тут такія-ж для пасьбы абшары,
Тут пачуў я зурны перабор.
Ён мне здаўся прыгожым і блізкім,
Як жалейка ў губах пастуха,
Калі ён, як натхнёны музыка,
Можа разам іграць і ўздыхаць.
І вось ўспомнілась жыцьце пастушша
Ды палеткаў нязьмерная шыр.
І вось ў сэрцы надзею я ўзрушыў —
Асалода яна для душы!
|