нымі кавалкамі, пылінкамі па ўсім пакоі...
Брудна ў пакоі. І паветра нейкае гідкае: гаркаваты пах падсмаленай матэрыі, зьмешаны з гострым духам сьліны падскваранай, якую шчодра ўжывае стары Абрам, спрабуючы гарачыню праса. Плюне на пальцы, потым — мэц па прасу — шкварчыць. А па шквартаньню гэтаму здольны Абрам тонка ўгадаць — ці можна прасаваць швіва, а мо‘ пачакаць крыху.
Ад паху няпрыемнага, ад чаду, трывалага твар старога Абрама дачасна пашарэў, стаў празрыстым нейкім, тонкім, змучаным.
Шнуруе ніткаю Абрам, мармыча пад нос сабе песьню дзядоўскую, сумную, жалобную, а ў галаве носяцца думкі зачэпныя.
Невясёлыя думкі… Як і ўсё жыцьцё старога краўца.
Адбіўся ад рук старэйшы сын Іцка. Спадзяваўся на ягоную дапамогу Абрам, бо стары ўжо стаў, сьпіна баліць усё болей ды болей, не дае запамятаваць