скасьці зямель паміж Коўнам і Менскам, Падлясьсем і Дзьвінскам".[1]
Гэта — так. Было-б дзіўна, калі было-б інакш.
Мы згодны з тым, што польская шляхта на Беларусі нічога не стварыла, і мы пераконаны ў тым, што яна наагул нічога іншага ня можа стварыць, апроч ганебнага уцягіваньня Варшавы ў авантурнае заваеваньне Менска і Коўна. Яны нічога ня могуць стварыць кшталтам Познані, ці заходнай Галічыны, дзеля таго, што там ёсьць народ, на які можна ў сваей дзяржаўнай працы абаперціся, а тут на Беларусі і на „Літве“ гэтага народу німа. Тут ёсьць памешчыцкіе двары, ёсьць тысяча-другая добра выхованых і ўскормленных на беларускім хлебе паноў, — але і толькі.
Беларускі вызвольчы рух справіцца з гэтым чорным станам; гэтая чорная сіла утоне ў сьветлым моры беларускага адраджэньня. І тады паміж Беларусьсю і Польшчай ня будзе стаяць перашкода, што сварыць гэтые два народы паміж сабой.
Далей. Беларускае адраджэньне імкнецца, як зазначана, да арганізацыі ўласнай нацыональнай дзяржавы. Беларуская дзяржава павінна будавацца на прынцыпе этнографічным, павінна абхапіць сабой увесь беларускі народ, ўсю беларускую зямлю. Гэтага вымагае і чалавечая лëгіка і чалавечае суменьне.
- ↑ M. Świedowski: "O program w stosunku do ziem litewsko-białoruskich".
