— Паўтараю вам, сэр рыцар, што не ведаю вас, і напамінаю вам, што ні адзін мужчына, які носіць рыцарскі ланцуг і шпоры, не павінен дазваляць сабе самавольна навязвацца безабароннай даме.
— Што я вам незнаёмы, у гэтым сапраўды заключаецца маё няшчасце, — сказаў дэ-Брасі, аднак дазвольце спадзявацца, што маё імя хоць колькі-небудзь вядома вам: калі менестрэлі і герольды ўсхваляюць рыцарскія геройствы, ці на турнірах, ці на полі бойкі, можа, было пры вас успомнена імя дэ-Брасі?
— Дык і пакінь менестрэлям і герольдам усхваляць цябе, сэр рыцар, — сказала Равена, — ім гэта больш прыстойна, чым табе самому, і скажы мне, які-ж з іх увекавечыць у песні або ў летапісах турніраў, годнае памяці геройства гэтай начы, перамогу, атрыманую над старым і жменькаю баязлівых слуг, а таксама і здабычу, якая дасталася пераможцу — дзяўчыну, што супроць волі завезена ў разбойніцкі замак?
— Вы несправядлівы, лэдзі Равена, — сказаў рыцар, кусаючы сабе губы ў замяшанні і пераходзячы на больш натуральны тон, чужды фальшывай ласкавасці, будучы самі нячулыя, вы не знаходзіце апраўдання палкасці другога чалавека, хоць-бы гэта палкасць была выклікана вашым хараством.
— Прашу вас, сэр, — сказала Равена, — спыніць гэтыя прамовы, вельмі звычайныя ў вуснах вандроўных менестрэляў, а таму зусім не да твара рыцара. Я сапраўды вымушана сесці, таму што вы пачалі такую доўгую песню, што які-небудзь вулічны спявака расцягнуў бы яе ад сёння да каляд.
— Гордая дзяўчына, — сказаў дэ-Брасі, з прыкрасцю бачачы, што на ўсе яго даборныя ласкавасці яна адказвае пагардліва, — гордая дзяўчына, я табе дакажу, што і мая гордасць не менш твае. Ведай-жа, што я заявіў прэтэнзіі на тваю руку тым спосабам, які найбольш адпавядае твайму нораву. Лягчэй заваяваць цябе са зброяй у руках, чым агульнапрынятымі звычаямі і пачцівымі размовамі.
— Калі пачцівыя размовы прыкрываюць грубыя справы, — сказала Равена, — гэта ўсёроўна, што заперазаць рыцарскі пояс на подлага чалавека. Я не дзіўлюся, што стрыманасць
142
