— Цудоўная лэдзі, — сказаў прынц, — вазьміце эмблему вашай царскай улады, якой ніхто не падначаліцца больш шчыра, чым Іоан, прынц Анжуйскі. Ці не будзеце ласкавы сёння разам з вашым бацькам і сябрамі ўпрыгожыць наш банкет вашай прысутнасцю ў замку Ашбі, каб даць нам магчымасць пазнаёміцца з царыцай, на служэнне якой мы прысвячаем заўтрашні дзень.
Равена маўчала, а Седрык адказаў за яе на сваёй роднай саксонскай мове.
— Лэдзі Равена, — сказаў ён, — не ведае тае мовы, на якой павінна была-б адказаць на вашу ласкавасць, і таму не можа прыняць удзел у вашым банкеце. Таксама і я, і шляхетны Атэльстан Конінгсбургскі гаворым толькі на мове нашых продкаў і следуем іх звычаям. Таму мы з падзякаю адхіляем ласкавае запрашэнне вашай вялікасці на банкет. А заўтра лэдзі Равена возьме на сябе абавязкі таго звання, да якога заклікаў яе дабраахвотны выбар перамогшага рыцара, зацверджаны ўхвалаю народу.
З гэтымі словамі ён падняў з падлогі вянок і надзеў яго на галаву Равены ў адзнаку, што яна прымае часовую ўладу, ёй прапанаваную.
— Што ён гаворыць, — сказаў прынц Іоан, прыкідаючыся што не ведае пасаксонску, тады як добра ведаў гэту мову. Яму паўтарылі словы Седрыка пафранцузску.
— Добра, — сказаў ён, — заўтра мы правядзем гэту бязмоўную царыцу да яе ганаровага месца. Але, прынамсі, вы, сэр рыцар, — дадаў ён, звяртаючыся да пераможца, які ўсё яшчэ стаяў перэд галярэяй, — сёння падзеліце з намі трапезу?
Тут рыцар упершыню падаў голас і папрасіў выбачэння, спасылаючыся на зморанасць і на тое, што яму трэба зрабіць некаторую падрыхтоўку да заўтрашняга дня.
— Добра, — сказаў прынц Іоан ганарыста, — хоць мы і не прывыклі да падобных адмаўленняў, аднак пастараемся як-небудзь пераварыць свой абед, хоць яго не хочуць ушанаваць сваёй прысутнасцю ні рыцар, які найбольш вылучыўся ў бойцы, ні выбраная ім царыца хараства.
Сказаўшы гэта, ён сабраўся пакінуць бегавішча разам з сваёй бліскучай дружынай і павярнуў каня назад, што
61
