Гэта старонка не была вычытаная
- Як чую я цябе,
- дрыжыць сэрца ў мяне,
- несупакойна ўся
- мая душа.
Як чую толас твой, ня знаю, што са мной, страшна і соладка робіцца мне.
- Ты — ясны мой прамень,
- прагоніш гора цень;
- шчасьце толькі з табой
- спазнаці я магу.
|}
(На балькон згары падае кветка. Люба падымае яе і цалуе).
Люба. Дзякуй!.. (Уваходзіць з балькону на сцэну). Сама ня ведаю, што са мной. Як пачую яго голас, сэрца скача ў грудзёх, а на душы робіцца неяк млосна і соладка. Не разумею, што гэта... Ах, як было-б добра, каб гэта ён быў мой дзядзенька ды сказаў мне: „Пацалуй мяне, Любачка!“... Але, што рабіць, як прыедзе цёця і забярэ мяне ізноў на вёску? Дык-жа я мусіць ніколі ўжо больш яго не пабачу!.. Не, пакуль што, ня буду яшчэ высылаць пісьма да цёці, а параюся з Міколай.
Зьява 3.
ЛЮБА І МІКОЛА.
Мікола (уваходзіць). Добры дзень, панна Любачка! (Цалуе яе рукі).
