Старонка:Алёша (1927).pdf/13

Гэта старонка не была вычытаная

КРЫТЫКА КРЫТЫКАЎ…

Да літаратурнага „расколу“ было гэтак:

Спаткаюцца двое…

Першы: — Вы надзвычайны паэта!

— Гэта чаму? — шчыра дзівіўся другі.

— Ну, ведаеце, — даводзіў першы, — пішаце вы прыгожа. Зноў-жа почарк у вас гэткі вытрыманы, буйны.

— І вы добры крытык, — на камплімэнт адказваў камплімэнтам другі паэта.

— Ну? — дзівіўся ў сваю чаргу крытык.

— Сапраўды! даводзіў другі. — Пішаце вы добра! Зноў-жа валасы ў вас гэткія паэтычныя. Словам, вы вялікі крытык.

Пасьля літаратурнага расколу „бывае“ вось як:

Спатыкаюцца двое…

Першы: — Дурань ты, а не паэта!

Другі: — Гэта за што ты?

Першы: — Так сабе!..

Другі (падумаўшы): І ты дурань, а ня крытык!

Я разумею паэтаў…

Людзі спрачаюцца і ў пылу спрэчак могуць лаяць адзін аднаго як толькі могуць, але мне цікава куды глядзіць радакцыя, якая зьмяшчае гэткую лаянку.

Вышаў № 3 Двухтыднёвага літаратурна-мастацкага дадатку да „Беларускай Вёскі“ — „Чырвоны Сейбіт“.