Крэонт
Дык ведай-жа, што дух занадта цьвёрды
Тым падае лягчэй. Таксама можаш бачыць.
Як цьвёрдае жалеза, калі мы яго
Ў агню распалім і яшчэ цьвярдзейшым зробім,
Лягчэй ламаецца і крышыцца яно.
Я ведаю, што паравісты конь аброцьцю
Маленькаю кіруецца. Бо нельга быць
Занадта гордым тым, хто ў іншых пад уладай.
Злачынства ў першы раз яна зрабіла,
Калі ня споўніла абвешчаны загад.
Другі раз вось цяпер, калі, пасьля учынку,
Яна ім пахваляецца й сьмяецца з нас.
Ня буду я мужчына, вось яна ім будзе,
Калі бяз кары пройдзе ёй злачынства тое.
Але хаця-б яна радней была мне за сястру,
Хаця-б радней за ўласную маю сям‘ю ,—
Яны не уцякуць ад кары самай злой,
Яна й яе сястра, бо і яе таксама
Я вінавачу ў тым, што і яна супольна
З сястрою раілася труп той пахаваць.
Паклічце вы яе. Ў палацы бачыў я,
Шалела як яна і розуму ня мела.
Звычайна бо душа злачынцу выдае
Раней, чымся яго ў патайнай справе схопяць.
Але найгоршы той, хто схоплены на месцы,
Віну сваю прыкрыць славамі потым хоча.
Антыгона
Ці больш жадаеш ты, чымся забіць мяне?
