Пашану я, мяне хваліць разумны будзе.
Мой родны брат! Што гэткім чынам я цябе
Ушанавала, бачыць грэх у тым адзін Крэонт,
Адвагу на страшэннае злачынства.
I вось вядзе цяпер мяне ён гвалтам
На сьмерць. Ня ведала я шлюбу, песень
Ня чула я вясельных, мужа я ня мела,
Не гадавала і ня мела я дзяцей.
Іду у дол памёршых я, жывая,
Бяздольная, адна, бяз тых, каго люблю.
Які-жа я закон багоў пераступіла?
Ці-ж трэба мне, бяздольнай, на багоў яшчэ
Надзею мець? Каго-жа абаронцам
Магу назваць між іх сваім? То-ж я,
Зрабіўшы справу добрую, злачынцам стала.
Дык вось багі што лічуць добрым! Калі так,
Дык трэба-ж мне згадзіцца, што нясу
Пакуту я за ўласны грэх сапраўды.
Калі-ж на вас ляжыць віна, жадаю вам
Цярпець ня больш, чымся цярплю бязьвінна я.
Корыфэй
Той-жа імпэт ўзбурэньняў яшчэ
У душы яе моцны дагэтуль.
Крэонт
Так, так. Вы, якія вядзеце яе,
Сьлёзы будзеце ліць за маруднасьць сваю.
Антыгона
Гэтым словам мяне пасылаюць на сьмерць.
Як цярплю я, як цяжка на сэрцы!
