Старонка:Бабарэка. Лірыка Міхася Чарота.pdf/1

Гэта старонка была вычытаная

І

Бурныя хвалі рэволюцыі вынесьлі на ніву беларускай літаратуры цэлую пляяду маладых поэтаў і пісьменьнікаў. На ўзораных кастрычнікавым плугам „няўродлівых“ загонах узышоў чырвонаю шчоткаю „Маладняк“. І вось у самай яго сярэдзіне па– над рэчкай імглістай скалынае–калыша „ваду, што дажджом налілася сьвінцовым“, будзіць балота гучным сьпевам і кліча жыцьця вясну шумліва–мяцежны і сумны Чарот.

Яго „гучны акорд песьні новай“ абшукавае далі, „у сэрцах скрыжалі“ знаходзіць і пакідае на камянёх сьляды.

„У вершах песьняра адчуваецца сіла сучаснай жыцьцёвай творчасьці, каторая йдзе ўкола нас“. Яго верш „бадзёрыць нашу думку, падымае настрой і кліча да барацьбы і працы“. Так кажа Ігнатоўскі ў сваім нарысе „Мотывы лірыкі беларускага песьняра Чарота“.

І калі так шуміць Чарот для тых, хто кажа: „наша радасьць — яго (Чарота) радасьць, наша гора — яго гора“[1], то другія толькі „часткова“ знаходзяць у яго песьнях „асьвяжаючую плынь сапраўдна–пролетарскай поэзіі“, якая ўнесена ў беларускае пісьменства[2].

Ну а для трэціх „большинство“ песень Чарота, „так сказаць, на злобу дня — в коммунистическом духе“ і сам Чарот для гэтых „ничего не говорит о необходимости заменить старую культуру новой лучшей… не указывает для этого ни способов, ни средств“, кажа акадэмік Карскі і ставіць пытаньне: „А где же изображение идеальной жизни, необходимой принадлежности всякой поэзии?“[3].

  1. Ігнатоўскі. Мотывы лірыкі Чарота.
  2. М. Пятуховіч. М. Чарот. Завіруха. Полымя, № 1, стар. 84.
  3. Е. Карский. Белорусы. Т. ІІІ, вып. ІІІ, стар. 406.