гэтай кватэры застацца, што калі-б і пераехалі, дык усё-ж няшмат выгадалі-б, і што калі захочуць, дык усюды нас знойдуць. Ды толькі ўсё неяк нядобра тут заставацца цяпер. Калі-б ня сумна было, я вам сёе-тое напісала-б.
Які ў вас дзіўны характар, Макар Аляксеевіч! Вы ўжо надта моцна ўсё прымаеце да сэрца; ад гэтага вы заўсёды будзеце самым нешчасьлівым чалавекам. Я ўважліва чытаю ўсе вашы лісты, і бачу, што ў кожным лісьце вы з-за мяне так пакутуеце і клапоціцеся, як ніколі пра сябе не клапаціліся. Усе, вядома, скажуць, што ў вас добрае сэрца, але я скажу, што яно ўжо занадта добрае. Я вам даю сяброўскую параду, Макар Аляксеевіч. Я вам удзячна, вельмі ўдзячна за ўсё, што вы мне зрабілі, я ўсё гэта вельмі адчуваю; дык пасудзеце-ж, якаво мне бачыць, што вы і цяпер, пасьля ўсіх вашых недамаганьняў, якіх я была мімаволі прычынаю, — што і цяпер жывеце толькі тым, што я жыву: маімі ўцехамі, маімі горнасьцямі, маім сэрцам! Калі прымаць усё чужое так да сэрца, і калі так моцна ўсяму спачуваць, то, дапраўды, ёсьць ад чаго быць самым нешчасьлівым чалавекам. Сёньня, калі вы зайшлі да мяне пасьля службы, я перапалохалася, пазіраючы на вас. Вы былі такі бляды, напалоханы, у роспачы; У твары крывінкі ня было, — і ўсё таму, што вы баяліся мне расказаць пра сваю няўдачу, баяліся мяне агаруніць, мяне напалохаць, а як пабачылі, што я ледзь не засьмяялася, дык у вас амаль усё адпала ад сэрца. Макар Аляксеевіч! — вы ня сумуйце, не ўпадайце
