і бачыць, што дзеці усё штось важаць на шальках.
— Што вы робіце? — пытае цар.
— Важым людзкое вока — кажуць дзеці, — ды вот налажылі на шалькі каменьня цэлую кучу, а вока усё перэцягае. Паўзіраўся мудры цар, нічога не сказаў і пайшоў хадзіць каля мора і ўсё думаець. Думаў ён, думаў, нічога не прыдумае. А тут яму так захацелося пазнаць гэта, што лепш і ня жыць. „Не — думае цар — калі я не пазнаю гэтаго, то не вярнуся да гасподы.“ І хацеў ён ужо кінуцца ў морэ, але адно дзіця ухапілося яму за бараду і кажэ: «вот дзеду, мне так хочэцца падзержаць цябе за бараду, што лепш ня жыць. Кідайся са мной у морэ.» — „Разумнае ты — кажэ цар — дзіця. Скажы-ж ты мне, калі чалавечае вока ня будзе завідаваць, а будзе здаволено“. — „А вось калі“ — кажэ дзіця. — З гэтымі славамі яно ухапіло жменю пяску і пасыпало на чэлавечае вока — і шалька з вокам адразу пайшла у верх. Дагадаўся мудры цар, што тагды чалавек будзе здаволен, як яму пяском прысыплюць вочы.
