4. Як выдумляюцца страхі.
Страхі найчасьцей здараюцца ўночы. Уночы чалавек кепска бачыць і часта самую пустую рэч прымае за страх. Апрача таго, неразумныя людзі маленькіх дзяцей страшаць цемнатою, усялякімі дзядамі з торбамі, каторыя быццам бяруць плаксівых нягодных дзяцей. Памаленьку, незаметна для нас самых, у нашую душу засяваецца зерня страху, ад каторага чалавеку потым трудна збавіцца. Незразумелае й страшнае для нас усё тое, чаго прычыны мы ня ведаем.
Ішла раз уночы баба. Дарога праходзіла паміж могілак і карчмы. Карчма стаяла па сярэдзіне дарогі. Напроці карчмы, крокаў за сто, стаялі могілкі — цёмныя, старыя, з хваёвымі крыжамі. Могілкі з іх старою драўлянаю капліцаю, з некалькімі тоўстымі хвоямі і зялёнымі клёнамі, карчма з гнілою, аброслаю мохам, страхою — рабілі ўсё месца страшным і дзікім.
Як толькі баба падышла пад карчму, то пачула, што на могілках нешта плакала, як дзіця. Гэта пугач ці сава сьвістаў ў гнілой капліцы. Баба перапалохалася насьмерць ды няпрытомна кінулася бегчы. Прыбегшы да вёскі, яна расказала пра невядомы плач. З гэтага часу простыя людзі й сапраўды сталі што-небудзь бачыць або чуць, калі здаралася йсьці аднаму ўночы паміж карчмы й могілак, хоць там і нічога ня было.
Болей навукі — меней страху!
5. Жыта.
|
Неспакойна зашумела жыта маладое, Што шуміш так неспакойна, жыцейка, у полі? |
