ІІ
Вось дзяўчына ўжо гатова,
Пакідае хатку.
Ну, матулька, будзь здарова!“
І цалуе матку.
Вышла маці ўсьлед за ёю,
Стала пры парогу
І, падпёршы твар рукою,
Глядзіць на дарогу.
Доўга матка ўсё глядзела,
Доўга паглядала,
Покі Ганны хустка бела
З вачэй не прапала…
Я. Колас.
|}
2. Беларускаму люду. Змоўкні ты, сьціхні, песьня пакуты! Дружна і згодна станьма сьцяною! Люд! праканайся: толькі мы самі Нам прыганятых болей ня трэба — Будзем мы самі гаспадарамі, |