хто абедае. Тады хіба п—растане, як уся сарока бела стане. Дзіця п—рапалохалася ды захварэла ад п—рэпалахаў. Летась у нас былі п—рэбары на новае месца. То н— бяда, што н— п’ецца вада. Б—з штукі н— ступіць. Каля плоту расла крапіва. Гэта зроблена дзел— прыліку. Кал— рэк туман падымаецца. Сын вярнуўся дамоў дзел— бацькоў. Н— шкадуе, хто с—радуе.
ЗАДАЧКА 18-ая. Сьпісаць і паставіць, дзе трэба, літару я або е.
Увос—нь багат і в—рабей. У мес—цы маі зел—неюць гаі. Прыляцелі куры, селі на вароц—х у чырвоных боц—х. Замок н— для злодз—я, а для пана дабродз—я. Па вос—ні і ў кошкі л—пёшкі, і ў в—раб’я піва. Чырвоны дзедзя на жэрдцы едз—. Сьнегам вец—р сыпл— ў дзьверы. Тыдз—нь, тыдз—нь да Каляд, а пан з чэл—дзі н— рад. Лён пакрыўся харошанькімі сін—нькімі красачкамі. Цыган як гале—, дык сьм—ле—. Жыта ўжо высьп—ла. Ластавачка выл—піла харош—нькае кругл—нькае гнязьдзечка. Ц—раз тыдні два з яечак вышлі гол—нькія маленькія птушачкі з жоўц—нькімі роцікамі. У лясным гушчарняку выв—ла курапатка дзяцей. Гэты персьц—нь даравала я яму ў расстаньні. Усюды зел—нь і кветкі. Што шуміш так н—спакойна, жыц—йка, у полі? Б—лаватаю п—лёнкаю ўздымаецца туман над лугамі. Ц—мната ўсё гусьце— і гусьце—. Праца марудна, б—сконца цяжка. Аж дз—рвяне— ў жнеек рука. Ціха на полі ў палудз—нь гарачы. Ны— сірацінка, плача каласок. Вот і лец—йка настала. Адным по—сам тыс—ча падпіразана (сноп). Ад лец—чка да лец—чка чакай, маё дзец—чка. Што ма—м — н— хава—м, а страціўшы плачам. На нашым лузе в—лікае воз—ра. Чуліся зыкі дз—вочых пес—нь. Сон—йка вес—ла пазірала з неба. Пас—ку выц—рабілі. Пов—н хлявец белых авец (зубы ў роце). Чуваць птушыны шчэб—т. У ваднае мац—ры пяць сыноў. Чэрв—нь — шосты, ліп—нь — сёмы, а жнів—нь восьмы мес—ц у годзе. А які ме—с—ц в—рас—нь? У дзесятку дзес—ць адзінак, а ў