сам Марцінкевіч; ён потым любіў падпісываць свае літэратурныя творы псэўданімам Навум Прыгаворка, ці войт Навум, меў такое празваньне сярод прыяцеляў і любіў яго[1]. Гэта сьведчыць аб тым, што роль Навума была акторскім шэдэврам Марцінкевіча.
Цікаўна адзначыць літэратурны плягіят, які зрабіў адзін з тагачасных беларускіх пісьменьнікоў, П. Шпілеўскі. У Пецярбурзе ў 1857 г. выйшла з друку кніжка «Дожинки. Бѣлорусскій народный обычай. Сценическое представленіе въ двухъ дѣйствіяхъ, съ хорами, пѣснями, хороводами и плясками бѣлорусскими». Як у Марцінкевіча пэрсонажы шляхоцкага стану прамаўляюць папольску, гэтак сама ў Шпілеўскага яго помѣщики — парасейску. І тут і там сяляне гавораць пабеларуску.
Выдатны беларускі крытык Антон Навіна ў артыкуле п. з. «Літэратурны плягіят»[2] гэтак піша аб гэтым творы:
"Ужо самы замысел «Дажынак» з пераадзяваньнем паненкі, Веры Палескай,