Вось тая малюсенькая кватэрка на трэцім паверсе! Два такія ўтульныя пакойчыкі і кухня…
Але цяпер — тут ужо ня тыя людзі. Не, Альфрэд Кляйн сюды ніколі ня ўвойдзе, сюды, дзе столькі любых успамінаў…
Тут — чужыя людзі…
А тыя, што калісьці былі тут, — старэнькая цётачка, гадоў пад шэсьцьдзесят і зграбненькая дзяўчынка гадоў з восемнаццаць — іх ужо даўно тут няма. Вайна, — тая вайна, што вырвала Альфрэда з Бэрліну, што пагнала яго па чыгунках, па шашох, па шляхох і па сьцежках, — тая-ж вайна выкінула старую з дзяўчынкаю, выгнала, загнала кудысьці на шосты паверх, туды, дзе столь ня простая, — пукатая; туды, дзе нізка, дзе над самай падлогаю пачынаецца маленечкае вакенца, туды, дзе сьвятло, дзе „шмат паветра“ (як хваліцца старая); але дзе так страшэнна холадна зімою, асабліва пры сучасным крызісе на апал…
І сёньня старэнькая мерзьне.
На вуліцы — холад, туман, склізка…
У хаце — сьцюдзёна, ой, як сьцюдзёна!..
І — адзінота…
Позна…
— Грэтхэн, — дзе яна?..
Ці не папала пад трам?..
Не… Занадта спрытная…
…Пэўна, да сяброўкі, да Алісы пабегла, — палку дроў
