Старонка:Варта на Рэйне (1930).pdf/82

Гэта старонка не была вычытаная
Разьдзел VII
Неспадзеўнасьці…

На ўсходзе — вайна канае…

Там, дзе дзень і ноч грукацеў пякельны гармідар, там цяпер рэдка, калі-ні-калі чуецца адзінокі стрэл… І здаецца ён цяпер такім недалужным, такім непатрэбным, такім недарэчным, што проста-такі дзіўна: як гэта людзі дагэтуль не прыкмячалі ўсяе непатрэбнасьці, недарэчнасьці гэтае, цяпер ужо мінулае крыважэрнае мітусьні…

Ноч.

Альфрэд Кляйн у дазоры…

… Стаіць і думае:

— Вось, хутка скончыцца, — канчаецца…

Ужо цяпер, можа, і ў водпуск пусьцяць…

Паеду Грэтхэн шукаць, — больш году няма лістоў, — адказу няма на мае лісты…