Гэта старонка не была вычытаная
■
… Зноў шалеюць гарматы…
Зноў тарахцяць кулямёты…
Альфрэд Кляйн і Адольф Леман у выведцы…
Раптам — стрэл.
… Гудзеньне… Выбух…
Леман ляжыць на волкім вясновым сьнягу.
Сьнег — ня белы, брудна-шэры, а каля раненага — брудна-чырвоны…
— Адольф, братка, што з табою? — Альфрэд прыглядаецца да таварыша. Што гэта каля яго?.. чырвонае-шэрае… Ага!.. Рана ў жывот… асколкам… кішкі… У паветры нейкі нявыразны смурод…
— Адольф!
Ціхі стогн.
Альфрэд дастае пляшку гарэлкі, падносіць да вус- наў таварыша:
— Адольф, пі, братка, пі!.. Стогн.
У цяжкім напружаньні крыху паднялася галава.
— Фрэдазі!..
— Фрэддзінька!..
— Зрабі ласку…
— Застралі мяне!..
Альфрэд стаіць, асалапелы.
Апусьціў рукі. Вочы неяк застылі.
— Фрэдазі!..
— Застралі… мяне!..
— Забі!..
