Атрымаўшы абедзве запіскі ад графа і запіску да Mariette ад цёткі, Нехлюдаў адразу-ж накіраваўся па ўсіх гэтых месцах.
Раней за ўсё ён накіраваўся да Mariette. Ён ведаў яе дзяўчынкай-падлеткам небагатай арыстакратычнай сям‘і, ведаў, што яна вышла замуж за кар‘ерыста, пра якога ён чуў нядобрае, галоўнае, чуў пра яго бессардэчнасць да тых сотняў тысяч палітычных, катаваць якіх было яго спецыяльным абавязкам, і Нехлюдаву было, як заўсёды, балюча цяжка тое, што для таго, каб дапамагчы прыгнечаным, ён павінен станавіцца на бок уціскальнікаў, як быццам прызнаючы іхнюю дзейнасць законнай тым, што звяртаўся да іх з просьбамі аб тым, каб яны крыху, хаця-б у дачыненні да вядомых асоб, устрымаліся ад сваіх звычайных і напэўна непрыкметных для іх саміх жорсткасцей. У гэтых выпадках заўсёды ён адчуваў унутраны разлад і незадаваленне сабой і ваганне: прасіць або не прасіць, але заўсёды рашаў, што трэба прасіць. Справа-ж ў тым, што яму будзе няёмка, сорамна, непрыемна ў гэтай Mariette і яе мужа, але затое можа быць тое, што няшчасная жанчына, якая мучыцца ў адзіночным зняволенні, будзе выпушчана, і не будуць пакутваць і яна і яе сваякі. Апрача таго, што ён адчуваў фальш у гэтым становішчы просьбіта сярод людзей, якіх ён ужо не лічыў сваімі, але якія яго лічылі сваім, у гэтым асяроддзі ён адчуваў, што ўваходзіць у ранейшую прывычную каляіну і мімаволі паддаваўся таму лёгкадумнаму і несумленнаму тону, які панаваў у гэтым гуртку. Ён ужо адчуў гэта ў цёткі Кацярыны Іванаўны. Ён ужо сёння ўранні, гаворачы з ёю аб самых сур‘ёзных рэчах, збіваўся на жартаўлівы тон.
Наогул Пецербург, у якім ён даўно не быў, рабіў на яго сваё звычайнае ўражанне — фізічна ўзбадзёрваў і маральна прытупляў: усё такое чыстае, зручнае, добраўпарадкаванае, галоўнае — людзі так мала патрабуюць маралі, што жыццё здаецца асабліва лёгкім.
Прыгожы, чысты, пачцівы рамізнік павёз яго міма прыгожых, пачцівых, чыстых гарадавых, па прыгожым, чыста палітым бруку, да таго дома на канаве, у якім жыла Mariette.
Каля пад‘езду стаяла пара англійскіх коней у шорах,
