Старонка:Васкрасенне (1937).pdf/418

Гэта старонка не была вычытаная

— Гэта, канечне, правільна, — сказаў ён. — Я і шкадую іх. Толькі я хацеў вам пра гэту Эму расказаць. Дык яна што рабіла…

— Я не цікаўлюся гэтым, — сказаў Нехлюдаў, — і проста скажу вам, што хаця я і сам быў раней іншым, але цяпер ненавіджу такія дачыненні да жанчын.

Афіцэр спалохана паглядзеў на Нехлюдава.

— А яшчэ чайку не жадаеце? — сказаў ён.

— Не, дзякую.

— Берноў! — крыкнуў афіцэр, — праводзь іх да Вакулава, скажы прапусціць у асобную камеру да палітычных; могуць там пабыць да паверкі.


IX

Разам з веставым Нехлюдаў вышаў зноў на цёмны двор, блекла асветлены чырвонымі праменнямі ліхтароў.

— Куды? — спытаў сустрэчны канвойны ў таго, які праводзіў Нехлюдава.

— У асобную, 5-ы нумар.

— Тут не пройдзеш, замкнута, трэба праз той ганак.

— А чаму замкнута?

— Старшой замкнуў, а сам на сяло пайшоў.

— Ну, дык ідзіце сюды.

Салдат павёў Нехлюдава на другі ганак і падышоў па дошках да другога ўваходу. Яшчэ з двара чулася гудзенне галасоў і ўнутраная мітусніна, як у добрым вуллі, які рыхтаваўся да раення, але калі Нехлюдаў падышоў бліжэй, і адчыніліся дзверы, гудзенне гэта зрабілася гучнейшым і перайшло ў гук галасоў, якія перагукваюцца, лаюцца, смяюцца. Пачуўся пераліўны гук кайданаў, і тхнула знаёмым цяжкім пахам калу і дзёгцю. Абодва гэтыя ўражанні — гул галасоў са звонам кайданаў і гэты жудасны пах — заўсёды зліваліся для Нехлюдава ў адно балючае пачуццё маральнай моташнасці, якая пераходзіла ў моташнасць фізічную. І абодва ўражанні змешваліся і ўзмацнялі адно другое. Увайшоўшы цяпер у сенцы поўэтапа, дзе стаяла вялізная смярдзючая кадка, так звавая „параха“, першае,