Тое, што сказаў яму Сімансон, давала яму вызваленне ад узятага на сябе абавязку, які ў мінуты слабасці здаваўся яму цяжкім і страшным, а тым часам яму было нешта, не толькі непрыемна, але і балюча. У пачуцці гэтым было і тое, што прапанова Сімансона скасавала выключнасць яго ўчынку, змяншала ў вачах сваіх і чужых людзей цану ахвяры, якую ён прыносіў: калі чалавек, і такі добры, нічым не звязаны з ёю, жадаў злучыць з ёю свой лёс, дык яго ахвяра ўжо не была гэтакай значнай. Было таксама, магчыма, простае пачуццё рэўнасці: ён так прывык да яе кахання да сябе, што не мог дапусціць, каб яна магла пакахаць іншага. Было тут і разбурэнне раз складзенага плана — жыць пры ёй, пакуль яна будзе адбываць пакаранне. Калі-б яна вышла за Сімансона, прысутнасць яго рабілася непатрэбнай, і яму трэба было складаць новы план жыцця. Ён не паспеў разабрацца ў сваіх адчуваннях, як у адчыненыя дзверы ўварваўся моцны гул крымінальных (у іх сёння было нешта асаблівае), і ў камеру ўвайшла Кацюша.
Яна падышла да яго хуткімі крокамі.
— Мар‘я Паўлаўна паслала мяне, — сказала яна, спыняючыся блізка каля яго.
— Так, мне трэба пагаварыць. Ды сядайце. Владзімір Іванавіч гаварыў са мною.
Яна села, склаўшы рукі на каленях, і здавалася спакойнаю, але як толькі Нехлюдаў вымавіў імя Сімансона, яна барвова пачырванела.
— Што-ж ён вам гаварыў? — запытала яна.
— Ён сказаў мне, што хоча жаніцца з вамі.
Твар яе раптам зморшчыўся, выражаючы пакуту. Яна нічога не сказала і толькі апусціла вочы.
— Ён пытаецца мае згоды ці парады. Я сказаў, што ўсё залежыць ад вас, што вы павінны вырашыць.
— Ах, што гэта? Навошта? — сказала яна і тым дзіўным, касаватым позіркам, які заўсёды асабліва моцна дзейнічаў на Нехлюдава, паглядзела яму ў вочы. Некалькі секунд яны моўчкі глядзелі ў вочы адзін аднаму, і погляд гэты шмат чаго сказаў і таму і другому.
— Вы павінны вырашыць, — паўтарыў Нехлюдаў.
