Старонка:Вершы (Падабед, 1926).pdf/24

У ДУБРОВЕ

Дубровы шум шурпаты ў шыр абшараў
Каціўся-плыў прыбоем морскіх хваль.
Шуршалі ў шопаце балот імшары.
Хмялела ў палкай помсьце галава,

Як-бы дубы кудлатыя, абселі
Паўстанцы масянжовы стог-агонь.
Сыны палёў ячменных і аселіц —
Іх мчаў паўстаньня раскілзаны конь!

∗     ∗
∗

Як рассыпаньне гонтаў-лёстак, лёскат
Ня раніў кулямі далёка шыр.
Хатулек шэрых стада — наша вёска,
Цягучым жалем поўніла каўшы.

— Пабітыя на раны ўсе загоны,
А тут і вораг муляе шчэ карк…
У рог казіны белыя загоняць… —
Бор цёмны слухаў стогны мужыка…