Старонка:Вершы (Падабед, 1926).pdf/28

ПАКІНЬ, ПЕРАСТАНЬ ГАЛАСІЦЬ…

Мы знаем — наш шлях: іці мільёнамі,
І другіх нам шляхоў ня знаць.
Зацьвіце кветка — шчасьця колёніяў,
Зацьвіце кветкай шчасьця вясна!..

Сёньня сьвет наш — на двое раздвоены.
Куст, ракітавы куст, чуеш — бой!
Згінуць тым, чые сілы ня ўдвоены,
Чыё сэрца набракне журбой…

Мы знаем — уздым наш крыніцамі,
І ня скора змаганьню спын…
Ой, лозамі, лозамі ніцымі
Скрывавяць ня мала сагнутых ’шчэ сьпін!

І што-ж? Адплацім ня жартамі:
Можа хопіць у лесе асін?!
З барацьбой толькі прыдзем у Заўтра мы, —
Хто журбуе — пакінь, перастань галасіць!