Гэта старонка была вычытаная
II
Чорнамазая ночка-цыганка
Над далінаю жмурыла бровы,
Як прашчаўся з матуляю Янка,
Адыходзячы ў лес у „Дуброву“…
Яго брат, комсамолец адважны —
Атаманам паўстанцаў у лесе,
Бо юнак пад нагайкаю ўражжай
Не хацеў галавы свае зьвесіць.
І туды, дзе дыміліся сёлы,
Янка сьмела глядзеў па-за станцыю,
Яна там маладая,
вясёлая
Грамада разудалых паўстанцаў!..
Іх імкненьне —
бязьмежжа-прывольле,
Нястрыманы палёт сакаліны.
Яны поўны
змаганьня за волю,
Яны сэрцам
за вольнасьць краіны!
Ночка, ночка —
асеньняя смага!
Атуляла разлогі, паляны,
Як напоўніўшы грудзі адвагай
Разьвітаўся з матуляю Янка.
