Гэта старонка не была вычытаная
ПРЫВЯЛІ…
Прывялі…
Было ціха, спакойна.
Па-над водамі горад драмаў, —
Як Якім малады, смугла-стройны
На ўзьбярэжжы магілы стаяў.
Ой, ня ведае голуб-татуля,
Ой, ня ведае брат мой Карней,
Што сягоньня пад ўражаю куляй
Іх Якім у магіле засьне.
Дык няхай!..
Беларусі паўстанца
Раз апошні цалуе зара.
Мая справа стыхіяй паўстане…
І пачулася страшнае „р-р-р-раз!..
Змоўк Якім,
Але сэрца ня млее —
Іскры родзяць паўстаньне ў вачох.
А душа — яна й тут паланее,
Паланее агнём…
Тра-та-тах!..
Паваліўся…
Няма…
І ня будзе…
Акрапіліся бровы расой.
Толькі кроў праз кіпучыя грудзі
Ружавіла магільны пясок.
