— Як вы на мяне глядзіце, — павольна сказала яна і пагразіла мне пальцам.
Я пачырванеў… «Яна ўсё разумее, яна ўсё бачыць», прамільгнула ў маёй галаве. «І як ёй усяго не разумець і не бачыць!»
Раптам штосьці застукала ў суседнім пакоі — зазвінела шабля.
— Зіна! — закрычала ў гасцінай княгіня: — Белаўзораў прынёс табе кацянё.
— Кацянё! — усклікнула Зінаіда і, імкліва ўсхапіўшыся з крэсла, кінула клубок мне на калені і выбегла.
Я таксама ўстаў і, паклаўшы маток шэрсці і клубок на падаконнік, вышаў у гасціную і спыніўся ў замяшанні: сярод пакоя ляжала, растапырыўшы, лапкі, паласатае кацянё; Зінаіда стаяла перад ім на каленях і асцярожна падымала яму мордачку. Каля княгіні, засланіўшы амаль усё прасценне паміж вокнамі, быў відаць белакуры і кучаравы малайчына-гусар з румяным тварам і вачыма навыкаце.
— Якое смешнае! — гаварыла Зінаіда: — і вочы ў яго не шэрыя, а зялёныя, і вушы якія вялікія! Дзякуй вам, Віктар Ягоравіч! Вы надта мілы!
Гусар, у якім я пазнаў аднаго з бачаных мною ўчора маладых людзей, усміхнуўся і пакланіўся, прычым шчоўкнуў шпорамі і стукнуў кальцом шаблі.
— Вы ўчора сказалі, што хочаце мець паласатае кацянё з вялікімі вушамі… вось, я і дастаў. Слова — закон. — І ён зноў пакланіўся.
Кацянё слаба піскнула і пачало нюхаць падлогу.
— Яно галоднае! — усклікнула Зінаіда. — Ваніфаці, Соня! прынясіце малака.
Пакаёўка ў старай жоўтай сукенцы з палінялай хустачкай на шыі ўвайшла са сподачкам малака ў руцэ і паставіла яго перад кацянём. Кацянё здрыганулася, зажмурылася і пачало хлябтаць.
— Які ў яго ружовы язычок, — заўважыла Зінаіда, прыгнуўшы галаву амаль да падлогі і заглядваючы яму збоку пад самы нос.
Кацянё пад’ела і замурлыкала, манерна перабіраючы лапкамі. Зінаіда ўстала і, павярнуўшыся да пакаёўкі, абыякава прагаварыла: — вынесі яго.
— За кацянё — ручку, — сказаў гусар, выскаліўшыся і перадзёрнуўшы ўсім сваім магутным целам, туга зацягненым у новы мудзір.
