«Такъ цяжка мне стала, ажъ лобъ мой пацее,
«А грудзь—званочекъ разбиты.
«Отъ конь мой спужаўся, наежыў, бачъ, грыву,
«Храпе подхватае да бегу…
«Глядзь! вижу ляжачу кабету няжыву
«Пры самай дарози ў снегу
«Злезъ… ближей падхожу… и снегу ей зъ карку
«Палой адкинуў я груду…
«Пазнаў!… моцны Боже!… Дай чарку!… дай чарку…
«Казаць большъ ничога ня буду.»
|}
Надто салодкія думки. Пакуль доля намъ засвеци, |