каб закрасаваць прад відам другіх народоў сваімі арыгінальнымі, самабытнымі, выразнымі прыгожасьцямі,
«Апекуны» нашы! Я вам тут скажу два факты. Прашчуры «апекуны» з маскоўскаго боку, не так ўжо даўно, пры Александры Першым, глядзелі на Беларусь, як на край чыста польскі. Нават адукаваные галовы, як, напрыклад, вучоны акадэмік Северін, так не ясна сабе выяўляў істоту Беларусі і беларусоў, што у сваіх дарожных пісульках (каторые ён пісаў, ездзючы па нашаму краю) лічыў нашых дзядоў—беларусоў як бы «схізматыкаў» і дзівіўся, што тут сярод праваслаўных царкоўные атправы і рызы папоў дужа падобны да нашаго, грэка-рассійскаго… Так сама пазіралі на наш край і «высшые сфэры». Тады ешчэ прашчуры апекуноў нашых не дайшлі, не даўміліся да таго, якіе можна гэшэфты рабіць с паняцьцем «ісконі русскія начала».
Цяпер другі факт. Знаменіты польскі Ліндэ і другіе вучоные польскіе яго часоў лічылі беларусоў («Крывічоў» — так пісалі нас тады ў польскай літэратуры) за адростак племені польскаго. Але навука сказала сваё слова аб тым, хто мы ёсць. І ўжо самі польскіе слаўные дзеячы з Літвы і Беларусі не вырэкаліся свайго «Крывіцкаго» роду, а тымчасам былі вернымі і гуманнымі сынамі маткі-Польшчы. Цяпер… Ці ж мы гаворым ілжу і непраўду на іх хвальные імёны? Не, мы ешчэ гаворым шчырае дзякуй ім, тым, што пазнавалі навучна свой родны беларускі, літоўскі край, гаворучы а думаючы не па беларуску. (Тышкевічы, Зенкевіч; Чэчот, Нарбут, Кіркор і др.).
