Старонка:Вялікодная пісанка (1914).pdf/71

Гэта старонка не была вычытаная

сіцца і да тых, хто ходзе ў чорным — і мусі аб іх гаворуць, што любюць, „як сабака палку“. Чэлавек і ў лаянцы не забываецца пра свайго прыяцеля і дзе можэ там ткне імя сабаччэ: Немец — Hundeseele, Паляк — Psia krew, а Маскаль — Сукін сын.

Кожны сабака — калі пападзе у панскіе пакоі — робіцца „арыстакратам“ і надворных лічыць за дэмократоў. Такі сабака самы заядлы, бо баіцца каб не прымецілі кім ён быў, — і грызець сваіх братоў злей за другіх.

Ну, не прауда-ж, што саўсім, як у людзей?

К. Бор—іч.



Акорды.


Занадта ты любіш, дзяцюк!.

Калі угледзіў у садзе тую мармурную багіню, то сэрцэ запылало… вочы заблішчэлі…

Ты гатоў малітвы і песьні шэптаць ў ног прыгожай дзевы, ой гатоў! як той сын старадаўнай Эллады, ўсё роўна.

Занадта ты любіш, дзяцюк!…

Гарыць душа твая, гатова у попел разсыпацца на сваім ўласным агні…

А паўночнай гадзіне, пад срэбрэнным атсьветам месяца, крадзешся ты праз высокі паркан у сад…