Пяро паўліняе на галаве,
І пурпур пакрывае твае плечы!
На селяніна грэбліва глядзіш
І шчырасцю ягонай пагарджаеш.
Рудэнц.
Належнае заўжды яму аддам;
Правы-ж, што сам ён ўзяў, я адмаўляю
Атынгаўзен.
Наш край гняце няласка караля
І сэрца кожнага цяжкой тугою
Напоўніў тыранічны гэты гвалт,
Што церпім мы. Цябе ж не закрануў
Агульны смутак — на цябе глядзяць,
Як на адступніка, што стаў на бок
Народных ворагаў, што з нашае тугі
Смяецца, і што лёгкай асалоды
І ласкі прагне княжэцкай тады,
Калі крывёй сцякае ўся краіна.
Рудэнц.
Зямля прыгнечана. Чаму так, дзядзька?
І хто яе да гэтага давёў?
Даволі толькі слова аднаго,
Каб вызваліцца ад таго ярма
І гневу імператара пазбыцца.
Бяда тым, што народ наш абдурылі
Яны перашкаджалі прысягнуць
Калі наўкола прысягнулі ўсе.
