Гэта старонка не была вычытаная
Рудэнц.
Што мы можам,
Народ-пастух супроць палкоў
Альбрэхта?
Атынгаўзен.
Пазнай народ пастушы гэты, хлопча!
Я знаю, я вадзіў яго ў бойку.
Я ў бойцы ля Фавенцы[1] яго бачыў.
Няхай прыходзяць і ярмо ўскладаюць,
Не панясем мы гэтага ярма!
Вучыся адчуваць, адкуль ты родам!
Дзеля пустых бліскучак не кідай
Праўдзівых пэрлаў годнасці сваёй.
Правадыром быць вольнага народу,
Які табе скарыўся праз любоў
І будзе за цябе стаяць да смерці —
Вось твая гордасць, вось чым ганарыся,
Прыроджаныя сувязі ўзмацняй,
Трымайся дарагой сваёй айчыны
І да яе ўсім сэрцам далучыся.
Тут моцныя карэнні сіл тваіх,
Там, на чужыне, будзеш ты адзін,
Чароцінка, якую гне віхор;
Мы доўга так не бачылі цябе,
На дзень застанься з намі — толькі сёння
Не йдзі у Альторф. Чуеш? Толькі сёння,
Не йдзі у Альторф. Чуеш? Толькі сёння,
Адзіны толькі дзень нам падары.
(Паціскае яго руку).
- ↑ Горад у Італіі.
