— Гэты олух, Джон Сымней, пусьціў напэўна свой лот поруч з намі. Падобна да жартаў… Каб мы не адчувалі сябе — пакінутымі.
— Зразумела. Зразумела, — сьмяючыся, сказаў Маракот, — новы від, містэр Хэдлей, з Хвастом, як струна роялю, і лотам у носе, але ім-жа трэба вымераць глыбіню, каб застацца вышэй рыфаў, глыбіня якіх адзначана. Усё добра капітан, — гукнуў ён, — можаце спусьціць нас уніз.
І мы пачалі спускацца ніжэй. Доктар Маракот стушыў электрычны сьвет і вакол зноў стала цёмна. Толькі сьвяціў вымяральнік глыбіні, які адзначаў наша паступовае спусканьне. Адчувалася лёгкае гойданьне. Другога руху мы, бадай, не адчувалі. Толькі гэта рука на цыфэрбляце, якая ўвесь час рухалася, сьведчыла аб нашым жахлівым, незразумелым становішчы. Цяпер мы былі на глыбіні тысячы футаў, і паветра зрабілася цяжкаватым. Сканлан змазаў кляпан трубы, па якой ішло паветра, і справа наладзілася. На паўтары тысячы футаў мы спыніліся і калыхаліся сярод глыбіні акіяну. Тут мы зноў запалілі агонь. Міма нас праплыла нейкая вялізная цёмная маса, але мы не маглі дазнацца, быў гэта мечарыб ці акула з глыбокай вады, ці цмок невядомай нам пароды. Доктар хутка стушыў сьвятло.
— Тут для нас галоўная небясьпека, — сказаў ён, — на глыбінях ёсьць стварэньні, проці якіх гэты сталёвы пакой таксама ня можа ўтрымацца, як вулей перад насарогам.