Гэта старонка не была вычытаная
доўга сядзеў ён на лаве
Пад ліпай дуплістай старой.
Успомнілась вёска на Млаве
І бацькаў садок пад гарой.
Затым ён пайшоў да жаўнераў
Праз сад і праз двор пад павець.
Тут некалькі з іх кавалераў
Зьбіралісь вясельле глядзець.
— Куды? — запытаўся гусараў.
— На хутар, вунь той, праз лагі.
— А хлопы дадуць як вам жару?
— Не, пане, народ не благі!
— Ніхто з іх злавацца ня будзе,
Іх крыўдзіць ня просты жаўнер!
Свае мы, папраўдзе, там людзі, —
І голаў схіліў афіцэр…
Ды раптам надумаў: „Станіслаў!
Пазыч марынарку сваю
Ды боты. Няхай-жа пра Віслу
Ня ўсё — адно блага пяюць!“
