Старонка:Дзьве поэмы (1927).pdf/107

Гэта старонка не была вычытаная

— Ці верыць? — То панны ест справа!
— Ну добра! Скажэце: куды,
І нашыя хлопцы расправай
Ня будуць памшчацца тады.


— Ня будуць страляць у гусараў?
— Не! — Добра! Тады я скажу.
Ён крыху прыблізіўся тварам.
Галены напружыўся слух.


Шапнуў. Да рукі дакрануўся.
І зьнік за бліжэйшым кустом.
І зноў за кустом мільгануўся,
Як чорныя крыльлі, плашчом.


Хутчэй! Ужо часу замала!
Галена у хату бяжыць.
З хлапцоў аднаго адазвала,
Штось шэпча, а твар, як гарыць.


— Ў чым справа? — Нічога, нічога!
— Ўсё добра, музыка, — іграй!
— А ну-тка, хлапцы, ад парога!
— Лявоніху, Грышка, паддай!