Гэта старонка не была вычытаная
Сьпявала вось так лясьнічанка
На тым-жа сваім астраўку,
Чакаючы некага зранку,
Хто-б з весткай прыплыў праз раку.
Дзяўчыніна сэрца, як пушча,
Жыве патаемным жыцьцём.
Ёй сінія вочы ня сплюшчыць,
У марах ня спаць забыцьцём!
Час важны усклаў на дзяўчыну
Адказных ня мала турбот:
Наднёмнаву звольніць краіну
Унукам прышоў карагод.
Ды добра сябе адчувае
Галена ў сваёй грамадзе:
Тут кожны душу пашырае
У думках, у працы, ў бядзе…
А бацька! Стары маладзее,
Як моладзі сыпне гурток.
Для іх ён супроць ліхадзеяў
Аддаў свой прытульны куток.
