Гэта старонка не была вычытаная
Так цяжка, так сумна ў каморцы Вацлаву…
Што зранку чакае жыцьцёпіс яго?
Загіне, ня ўбачыўшы роднае Млавы,
Дзён першых дзяціных кутка сваяго!
Загіне! Рассыплецца цела у порах —
Увесь ён: вось гэтая волі рука,
І косткі, і вочы, павекі каторых
Кранула сьлязінай жыцьцё бедака.
Рассыплецца, так! Але-ж нейкае-нешта
Нібы застанецца з людзямі тут жыць,
Мо" болей каштоўная ясная рэшта,
Што будзе з жывымі братамі лучыць:
То думкі, то шчырыя, вольныя словы.
На сэрцы яны, як зярнё прарастуць,
І ў формах ўсё новых, няведама новых
У блізкіх па думках ізноў ажывуць!
Ня трэба залішняе хуткае славы, —
Жыў брацкі і братам спакойна памры!
Успомніць сардэчна хто-небудзь Вацлава,
За праўду як згас між сялян без пары!
