Гэта старонка не была вычытаная
119
Часам, кінуўшы ўсіх, бо самоту любіў,
Забіраўся сюды
Пачытаць Ізяслаў;
Што ні кут, — задумленьня хтось нітку тут віў,
Нейкі дух-дамавік
Чалавека чакаў.
120
Сумна ліпы шумяць. Нешта бэлькі трашчаць.
Недзе скрыпнуў паркет.
Б‘ецца ў шыбіну птах.
Азірнуўся — зноў ціха. Паркеты маўчаць…
Між калёнаў сачыць
Поўднем бэзавы пах…
121
Зноў ён кніжку бярэ, вершы поўныя п‘е,
І за імі ляціць
Зноў на скрыдлах арла.
Але зноў хтось гукнуў. Ці то пчолка гула?
Раптам вочы падняў
І убачыў… Яе!
