Гэта старонка не была вычытаная
137
Хто-ж вясьнянка-маляр? Зваў і клікаў, блукаў
Нехта кажа: спаткаў
Ён яе над Дзьвіной,
А другі, што над Нёмнам яе сустракаў.
Але зноў тая здань
За прасторам-сьцяной.
138
І умовы пайшлі між Вясьнянкай ды ім:
Яна творыць з душы
Шэраг новых карцін.
Новы сьпеў ён дае. І цяплей абаім.
Так князёўны шукаў
Аблакоў паладзін.
139
Ад каханьня таго цэлы край як ажыў.
Песьні новыя йшлі —
Мовы роднай сыны;
А ў малюнках жывых кожны кут варажыў,
Кожны крыжык стары
Бачыў новыя сны.
