Гэта старонка не была вычытаная
161
Ад пачатку жыцьця пацалунак драмаў,
Каб у лесе тады
Прабудзіцца зусім.
Ён аб гэтым у вочках яе прачытаў.
Так адвечны закон
Прысудзіў абаім…
162
— Дзе я, дзе я?
Запыталася.
— Фея, Фея
Тут была!
Усьміхалась, адбівалася
Зноў у мора паплыла…
∗
∗ ∗ |
Зноў глядзеў Крылан у вочкі,
Зноў, як мора, бор шумеў.
„Васілёчкі, вугалёчкі!“ —
Распазнаць ён ня умеў!
