РАЗДЗЕЛ ХІХ
Уолтэр ад'язджае.
Драўляны мічман ля дзвярэй інструментальнага майстра, як і належала такому маленькаму з жорсткім сэрцам мічману, аставаўся надзвычай роўнадушным да ад'езду Уолтэра, нават тады, калі самы апошні дзень прабывання Уолтэра ў задняй гасцінай заканчваўся.
Шмат разоў Уолтэр, уваходзячы і выходзячы, паглядаў на яго з любоўю, а небарака стары Соль, калі Уолтэра не было дома, выходзіў і прыхінаўся да вушака дзвярэй, прыціскаючыся сваім парыком да самых спражак на чаравіках генія-абаронцы яго гандлю і крамы.
У Уолтэра цяжка было на сэрцы, калі ён абводзіў позіркам сваю старую спальню, там, наверсе, на ўзроўні дахаў і комінаў, і думаў аб тым, што пройдзе яшчэ адна ноч, якая ўжо надыходзіць, і ён расстанецца з ёю, магчыма, назаўсёды.
Але не варта было пакідаць дзядзьку ў маленькай задняй гасцінай, дзе ён сядзеў цяпер у адзіноце, бо капітан Катль, далікатны, не гледзячы на сваю грубаватасць, наўмысна, насуперак свайму жаданню, не з'явіўся, каб яны маглі пагаварыць удвух, без сведак. Таму Уолтэр, які толькі што вярнуўся дадому пасля дня, поўнага перадад'ездных клопатаў, паспешна спусціўся да яго.
— Дзядзя, — весела сказаў ён, паклаўшы руку на плячо старому, — што вам прыслаць з Барбадоса?
— Надзею, дарагі мой Уолі. Надзею, што мы яшчэ спатжаемся на гэтым свеце.
— Я гэта зраблю, дзядзя; у мяне яе хопіць з лішкам, і я не паскуплюся! А што датычыць жывых чарапах, ці пунша капітана Катля, салодкіх кансерваў для вас і ўсякіх такіх рэчаў, то я буду прысылаць цэлымі караблямі, калі разбагацею.
Стары Соль выцер акуляры і слаба ўсміхнуўся.
— Вось і вельмі добра, дзядзя! — весела ўсклікнуў Уолтэр і яшчэ разоў шэсць хлопнуў яго па плячы. — Вы падбадзёрваеце мяне — я падбадзёру вас!
— Уолі, дарагі мой хлопчык, — абазваўся стары, — зраблю ўсё, што змагу, я зраблю ўсё, што змагу.
— Калі вы зробіце тое, што зможаце, дзядзя, — сказаў Уолтэр са сваім прыемным смехам, — то гэта лепш, што можа быць. Вы не забудзецеся, дзядзя, што вы мне павінны пасылаць?
— Не, Уолі, не, — адказаў стары, — аб усім, што я даведаюся пра міс Домбі, цяпер, калі яна асталася адна, — няшчасная! — я буду пісаць. Але думаю, гэтага будзе мала, Уолі.
— Ну, дык вось што я вам скажу, дзядзя, — пачаў Уолтэр пасля нядоўгага хістання: — я толькі што заходзіў туды.
— Ну, што-ж? — прамармытаў стары, падымаючы бровы, а з імі і акуляры.
