— У мяне няма ніякага даручэння к лэдзі, якая надае свой бляск яго імю, — сказаў містэр Каркер. — Але я, у сваіх уласных інтарэсах, прашу гэту лэдзі быць справядлівай да пакорнага слугі, які просіць яе аб справядлівасці… да простага падначаленага містэра Домбі… да чалавека, які займае скромнае становішча… і падумаць аб тым, што ўчара ўвечары я быў зусім бездапаможным і не мог ухіліцца, калі мяне прымусілі быць сведкам вельмі пакутлівых тлумачэнняў.
— Дарагая мая Эдзіт, — ціхім голасам сказала Клеапатра, апускаючы ларнет, — дапраўды-ж, гэта вельмі чароўна з боку містэра… як яго там завуць. І ў гэтым столькі шчырасці!
— Бо я адважваюся, — прадаўжаў містэр Каркер, з пачцівай удзячнасцю звяртаючыся да місіс Ск'ютон, — я адважваюся назваць гэта пакутлівымі тлумачэннямі, хоць такімі яны былі толькі для мяне, які меў няшчасце пры гэтым прысутнічаць. Такое нязначнае разыходжанне паміж апекунамі — паміж тымі, хто бескарысліва любіць адзін аднаго і хто заўсёды гатоў прынесці сябе ў афяру, — гэта нішто. Як сказала ўчора вечарам вельмі правільна і з такім пачуццем сама місіс Ск'ютон, — гэта нішто!
Эдзіт не магла пазіраць на яго, але праз некалькі секунд яна зыпаталася:
— А ваша справа, сэр…
— Эдзіт, дарагая мая, — сказала місіс Ск'ютон, — містэр Каркер увесь час стаіць. Дарагі містэр Каркер, прашу вас, прысядзьце.
Ён нічога не адказаў матцы, але не спускаў вачэй з ганарыстай дачкі, нібы ад яе адной чакаў запрашэння і рашыў яго дамагчыся. Эдзіт, насуперакі свайму жаданню, села і лёгкім рухам рукі прапанавала яму сесці. Гэтага было дастаткова. Містэр Каркер сеў.
— Ці дазволіце вы мне, пані, — пачаў Каркер, асляпляючы місіс Ск'ютон сваімі белымі зубамі, — ці дазволіце вы, якая ўладае такім глыбокім разуменнем і такою чуллівасцю, паведаміць сёе-тое місіс Домбі і даць ёй права перадаць гэта вам, яе лепшаму і самому шчыраму сябру… пасля містэра Домбі.
Місіс Ск'ютон хацела пайсці, але Эдзіт спыніла яе. Эдзіт спыніла-б і яго і з абурэннем загадала-б яму гаварыць адкрыта або змоўкнуць, калі-б ён не сказаў, прыцішыўшы голас: «Міс Фларэнс… маладая лэдзі, якая толькі што вышла з пакоя…»
Эдзіт дазволіла яму прадаўжаць. Цяпер яна пазірала на яго. Калі ён нахіляўся з найвялікшай далікатнасцю і пашанай, набліжаючыся да яе, і з ціхамірнай усмешкай паказваў свае зубы, якія выстраіліся ў баявым парадку, ёй хацелася забіць яго на месцы.
— Становішча міс Фларэнс, — зноў пачаў ён, — было сумным. Мне цяжка гаварыць аб гэтым з вамі, бо ваша прывязанасць
