— Я не разумею, — сказала Фларэнс, пазіраючы на яе ўсхваляваны твар, які як быццам засмуціўся ад яе позірку.
— Мне сніўся сон аб ганарлівасці, —ціхім голасам сказала Эдзіт, — якая бяссільная для дабра і ўсемагутная для зла; аб ганарлівасці, якая распальвалася і падбухторвалася на працягу многіх ганебных год і шукала прытулку толькі ў самой сабе; аб ганарлівасці, якая дала таму, хто ёю надзелены, усведамленне найглыбейшай знявагі і ні разу не дапамагла гэтаму чалавеку паўстаць супроць знявагі, унікнуць яе або сказаць: «Не быць гэтаму!» Мне сніўся сон аб ганарлівасці, якая — калі-б правільна яе накіроўвалі — магла прынесці зусім іншыя плады, але, скажоная і перакручаная, як і ўсе якасці, што адрозніваюць гэтага чалавека, толькі ненавідзела сябе, раз'юшвала і вяла да пагібелі.
Яе рука мацней сціснула дрыжачую руку, якую яна трымала ў сваёй, а калі яна паглядзела ўніз, на ўстрывожаны і неразумеючы твар, яе твар прасвятлеў. «О, Фларэнс, — сказала яна, — мне здаецца, гэту ноч я была блізка да шаленства!», і, пакорліва апусціўшы сваю гордую галаву на грудзі, яна зноў заплакала.
— Не пакідайце мяне! Будзьце ля мяне! Уся надзея мая на вас! — Гэтыя словы яна паўтарала дзесяткі разоў.
Неўзабаве яна зрабілася спакайнейшай і была поўная спагады да Фларэнс, якая не спала і плакала ў такі позні час. Ужо днела, і Эдзіт абняла яе, паклала на свой ложак і, не кладучыся сама, села каля яе і сказала, каб тая пастаралася заснуць.
— Вы, дарагая мая, стаміліся, нешчаслівыя і вам патрэбна адпачыць.
— Вядома, я нешчаслівая сёння, любая мая, — сказала Фларэнс, — але вы таксама стаміліся і таксама нешчаслівыя.
— Не, калі вы будзеце спаць так блізка, каля мяне, дарагая.
Яны пацалаваліся, і Фларэнс, змардаваная, паступова пачала драмаць, але, калі яе вочы заплюшчыліся і ўжо не бачылі твара, які нахіліўся над ёю, так сумна было думаць пра твар там, унізе, што, шукаючы ўцехі, яе рука пацягнулася да Эдзіт; аднак, нават у гэтым руху была нерашучасць, баязнь здрадзіць яму. Так, у ва сне, яна старалася іх пагадзіць і паказаць ім, што любіць іх абодвух, але не магла гэтага зрабіць, і смутак, які мучыў яе ўяўна, не пакідаў і ў сне.
Эдзіт, якая сядзела каля яе, пазірала на цёмныя мокрыя расніцы, пазірала з пяшчотай і спагадай, бо яна ведала праўду. Але сон не мог закрыць яе вочы. Калі развіднела, яна па-ранейшаму сядзела, настарожаная і няспаўшая, трымаючы ў сваёй руцэ руку заснуўшай, і час ад часу шаптала, пазіраючы на супакоены твар: «Будзьце ля мяне. Фларэнс. Уся надзея мая на вас!»
