— Так, аб грашовых выдатках. Усе гэтыя прыгатаванні, якімі мы займаемся з С'юзен… я надта мала магла купіць на свае сродкі. Вы і раней былі бедны, але я вас зраблю значна бяднейшым, Уолтэр!
— І значна-значна багацешым, Фларэнс!
Фларэнс засмяялася і паківала галавой.
— Апрача таго, дарагая мая, — прадаўжаў Уолтэр, — даўно-даўно, перад тым, як я выправіўся ў плаванне, я атрымаў у падарунак маленькі кашалёк, у якім былі грошы.
— Ах, іх было надта мала! — тужліва засмяяўшыся, запярэчыла Фларэнс. — Надта мала, Уолтэр! Але вы не думайце, — яна паклала сваю маленькую руку яму на плячо і паглядзела яму ў вочы, — не думайце, нібы я шкадую аб тым, што буду для вас цяжарам. Не, дарагі, я гэтаму радуюся. Для мяне гэта шчасце. Я нізавошта на свеце не хацела-б, каб здарылася інакш.
— І я не хацеў-бы, дарагая Фларэнс.
— Так, Уолтэр, але вы не можаце адчуць гэта так, як адчуваю я. Я так ганаруся вамі! Для мяне такая асалода разумець, што ўсе будуць гаварыць аб тым, як вы жаніліся на беднай, усімі адвергнутай дзяўчыне, якая знайшла тут прытулак, у якой не было ні дома, ні сяброў, не было нічога-нічога! О, Уолтэр, калі-б я магла прынесці вам мільёны, я не была-б такой шчаслівай за вас, як цяпер!
— А вы, дарагая Фларэнс? Хіба вы нічога няварты?
— Нічога, Уолтэр! Я толькі ваша жонка. — Маленькая ручка абвілася вакол яго шыі і голас загучэў зусім блізка. — Усё, што ў мяне ёсць — гэта вы! Усе мае надзеі звязаны з вамі. Апрача вас, у мяне няма нічога дарагога.
О, у той вечар у містэра Тутса і сапраўды былі падставы пакідаць маленькую кампанію і два разы хадзіць правяраць свой гадзіннік па гадзінніку Каралеўскай біржы!
Але аднаму з самых цяжкіх катаванняў містэр Тутс падвергнуўся па ўласнаму жаданню. Напярэдадні той нядзелі, калі ў царкве павінна было адбывацца апошняе «агалашэнне», аб якім гаварыў капітан, містэр Тутс у наступных словах выказаў свае пачуцці С'юзен Ніпер.
— С'юзен, — сказаў містэр Тутс, — мяне цягне ў тую царкву. Словы, якія навек адрываюць мяне ад міс Домбі, прагучаць, ведаеце, у маіх вушах, як пахавальны звон, але, клянуся, я адчуваю, што павінен іх пачуць. Таму, — сказаў містэр Тутс, — ці не згодзіцеся вы пайсці са мною заўтра ў гэты свяшчэнны будынак?
Міс Ніпер выказала згоду пайсці, каб зрабіць прыемнасць містэру Тутсу, але ўпрашала яго адмовіцца ад гэтай выдумкі.
— С'юзен! — урачыста запярэчыў містэр Тутс. — Яшчэ ў той час, калі маіх вусоў не заўважаў ніхто, апрача мяне, я абажаў міс Домбі. Яшчэ ў тыя часы, калі я быў у няволі ў Блімбера,
