І бацька мой аддаў і скарбы і жыццё.
Я мог сабраць аплату працай. І я сабраў яе.
Ды па дарозе быў абрабаваны браво.
Я мог прынесці золата, якое мне даваў
Іх камандор, каб я прадаў сумленне і пакінуў
Ў няшчасці чалавека. Я гэтага зрабіць не мог.
Я перад вамі ўвесь. Даруйце мне адвагу
Прасіць вас, слаўныя між слаўных,
Даць годнасць доктара навук медычных мне
Па спецыяльнай міласці із-за любові к богу!
Ф. Мусаці.
Хто мае што сказаць, няхай устане, скажа.
Першы вучоны.
Дазвольце! Супярэчнасць першая з той пастановай,
Якая толькі што прынята намі. Па другое,
Магістр Францышак ставіць розум чалавека
Амаль што ў ровень з богам у той час,
Як розум чалавека абмяжован…
Ф. Мусаці.
Што скажаце на гэта вы, магістр Францышак?
Георгій.
Я ўсё сказаў для тых, хто паважае розум.
Для тых-жа, хто яго не паважае, што сказаць?
Бог таленты даў чалавеку, сярод іх —
Бясцэннейшы і лепшы — розум.
Ніводнаму з тых талентаў
Бог не паклаў мяжы.
Чаму-ж ён будзе абмяжоўваць розум?
Затое бог даў волю:
Хочаш развівай, а хочаш закапай яго.
І той, хто закапаў, яшчэ не мае права
Лічыць сябе прарокам,
Раіць так зрабіць усім, як ён.
Ф. Мусаці.
Dictum sapient satis est[1]
Прашу калега далей.
Першы вучоны.
Не бачу я таксама ў запісах магістра
Спасылак на святых айцоў, на тлумачэнне імі
Прычыны з’яў, хвароб прычыны нават…
Георгій.
Як дастаслаўны апанент назваў-бы чалавека,
Які замест тавараў на вярблюда
Вады адной нагрузіў-бы ў дарозе,
- ↑ Для разумнага чалавека сказанага даволі (латынь).
