Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/104

Бясплатна да іспытаў
На годнасць доктара навук медычных,
Няхай кладзе свой голас ў гэту урну,
А хто не згодзен, хай у гэту.
Прыступім-жа у славу Іісуса!

(Пакуль вучоныя, як патрыярхі, кладуць свае галы, — прычым першы вучоны відавочна блытае правую руку з левай, — у храм находзіць моладзь, сяброўкі Джульеты і студэнты. Дзяўчаты акружаюць Джульету, але яна ледзь адказвае на вітанні: яна сочыць за балатыроўкай.)

Сяброўкі.
Джульета! О, Санта Марыя! Як рады мы!
Джульета.
Я рада вам!
Сяброўкі.
Дзе ты была? Як выжыла? Ды ты пахарашэла!
А нам казалі ты папала к Леанардо?
Джульета.
Папала… выжыла…
Сяброўкі.
Ды ты не слухаеш? За кім ты сочыш?
Хто гэты малады, прыгожы?
Джульета.
Рускі.
Сяброўкі.
Рускі? Адкуль-жа гэта?

(Уваходзіць славуты венецыянец-друкар Альдзіне і Товій).

Альдзіне.
Ты кажаш, што аддаў на захаванне кнігі
Твайго сін’ёра Скарыны сін’ёру прыору Мусаці?
І што апошні можа іх закласці за цябе
Пакуль ты пойдзеш выкупіць сін’ёра?
Товій.
О, так, сін’ёр, клянуся богам. Можаце паверыць…
Альдзіне.
Ну, вера верай, а паўтараста лір… Народу шмат…
Што адбываецца тут, клерык?
Клерык (які запальвае свечы).
Дактарызацыя, сін’ёр.
Альдзіне.
Каго?
Клерык.
Не ведаю, якійсьці чужаземец.
Другі вучоны.
Як сакратар, я урны адчыняю.
Адмоўная…

(Ён паварачвае урну. Яна пустая.)

Станоўчая…